O μεγάλος περίπατος του Κώστα vol. 3

Μετά από ένα μηξνα αποχης από τα κοιινά αποφάσισα να βγω από το σπιτι και να συναναστρφω με κόσμο, μου ζχε λειωει ολο αυτό οφείλω να ομολογίσω μιας και λόγω του φόρτου που έχω από την δουλεια και από τις καθημερινές μου υποχρεώσεις στο χωριό.. Και μιας και ο κ.Πανανής ζήτησε να δει καποια πραγματα από την ζωή στο νησί, ας ξεκινήσουμε από την ζωή στα κεντρικά και σιγά σιγά θα προχωρίσουμε και προς τα χωρια :D ιδού μερικές φωτογραφίες από την Μύρινα

Ο μεγάλος περίπατος του Kώστα vol. 2

Τωρα τελευταία που είμαι στο νησί , ασχετα καιρού συνεχίζω τις εξορμισεις μου και προσφατα με την αποκτηση κινητου με καμερα αποφάσισα να κρατάω ότι αξίζει. Ακολουθούν μερικά δείγματα :P

Μονόγραμμα

Ας ζεστάνουμε λίγο τις καρδιές μας :

Προσωπικές Σπατάλες

Επιτέλους εχθές ένα όνειρο πολλών χρόνων έγινε πραγματικότητα. Μετά από πολύ κόπο κατάφερα να αποκτήσω το πρώτο μηχανικό μου πληκτρολόγιο, ένα CM (Cooler Master) STORM QUICK FIRE PRAPID   με RED switches.. Είναι πραγματικά τέλεια η αίσθηση του να γράφεις σε μηχανικό πληκτρολόγιο και δεν συγκρίνεται μετίποτα άλλο, είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένος. Έκανα λοιποόν ένα Unboxing video γμιας και δεν υπήρχε κάτι αντιστοιχο μέχρι τώρα.. Ρίξτε μια ματιά:

Όλα επαναλλαμβάνονται

Αλήθεια, αναρωτώμαι, γιατί όλοι μας μένουμε σιωπηλοί παρατηρητές σε όλα όσα γίνονται και μας αλλάζουν τη ζωή. Καθόμαστε απλοί παρατηρητές σε όλες τις αδικίες που γίνονται σε βάρος μας αλλά και σε βάρος των άλλων. Προχθές στην Ναβαρίνου ένα αμάξι χτύπησε ένα παππού και τον έριξε κάτω. Κανένας όμως δεν έτρεξε να τον σηκώσει και να δεί αν είναι καλά, ένας πήγε μόνο αλλά δε μπορούσε να τον σηκώσει και φώναζε για να τον βοηθήσουν , όμως όλοι 'έβλεπαν και δεν έκαναν τίποτα , ακόμη και ο κολλητός μου μου είπε άστο και πάμε, αλλά δεν άντεξα να μείνω απλός παρατηρητής στην ανάγκη του άλλου και έτρεξα να βοηθήσω. Δεν θα ήθελα αν κάποτε βρεθώ στην ίδια θέση να μη μου απλώσει κανείς το χέρι, να μείνω για πάντα στο χώμα αβοήθητος ενώ γύρω μου υπάρχει τόσος κόσμος ο οποίος ξέρω ότι μέσα του θέλει να με βοηθήσει αλλά δε μπορεί γιατί έμαθε απλά να παρατηρεί. Όλα ξεκινούν από μια απλή κίνηση , ένα άπλωμα του χεριού στον συνάνθρωπο. Κι αν στο κάτω κάτω δεν νοιάζεστε για τον άλλον κάντε το για τον εαυτό σας, γιατί κάποτε και εσείς θα βρεθείτε στην ίδια θέση.

και κάτι που έγραψα επηρεασμένος από παρόμοιες καταστάσεις:
παλεύω να σταθώ στην άβυσσο αλλά κανείς δε μου απλώνει το χέρι να κρατηθώ. Μόνος μου παλεύω , μόνος μου προσπαθώ να αναπνεύσω αλλά όλοι μου χώνουν πιο βαθιά το κεφάλι μέσα στο νερό. Δενέχω στήριγμα, ένα χέρι να πιάσω να σηκωθώ από κάτω που έχω πέσει. Στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα χάος και σε αυτό προσπαθώ να βάλω μια σειρά. Κάθε μέρα και στιγμή προκύπτει και από κάτικαινούριο. Κάποτε ήμουν αισιόδοξος και προσπαθούσα να κάνω τους πάντες να χαμογελούν. Πλέονδεν έχω τη δύναμη να κάνω τον εαυτό μου να χαμογελάσει, η θλίψη με κυριεύει και η αγωνίακατακλύζει την καρδιά μου. Δεν ξέρω αλλά νιώθω πως σέ όλα είμαι μόνος μου. Δεν αντέχω άλλο, έχω χάσει τη χαρά και την αισιοδοξία μου. Μου τα πήραν μακριά, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ ναδραπετευσω από τα δεσμά που με κρατάνε.

Βλέπω ανθρώπους να περνάνε βιαστικοί
από μπροστά μου. Ούτε ένα βλέμα , ούτε ένα χαμόγελο,
μια κίνηση του χεριού. Άγνωστος σε μια πόλη αγνώστων.
Φιγούρες άγνωστες τραχιές και φίνες.
Άνδρες γυναίκες και παιδιά, όλοι άγνωστοι ,μα όλοι
είμαστε το ίδιο. Δεν ξέρω, μα νοιώθω ότι μας συνδέει όλους κάτι βαθύ, κάτι το οποίο δε μπορώ ναεξηγήσω. Ένα νόημα στη ζωή μας θα υπάρχει , δε μπορεί!
Δεν ήρθα, δεν ήρθες , δεν ήρθαμε για να είμαστε άγνωστοι. Η ζωή μας κυλά, νιώσε τον αέρα , πιάσε το χέρι μου και πάμε. Πάμε αλλού όπου δε θα είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Δες το νερό που κυλά, τον αέρα που φυσά και ανέπνευσε.
Επιτέλους είμαστε ελεύθεροι.
Κωνσταντίνος Χ. Σάλιακας

Το Αμερικανικό όνειρο (ίσως και το Ελληνικό)

Από καιρό σε καιρό πέφτω πάνω σε βιντεάκια τα οποία είναι πραγματικός χρυσός και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή διαρκούν οι πληροφορίες που σου μεταδίδουν έιναι πραγματικά μεστές και δεν θα έφταναν σελίδες σελίδων βαρετών κειμένων για να τις που. Έτσι έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο το οποίο με άφησε όχι μόνο ικανοποιημένο, αλλά θεώρησα ότι πρέπει να το διαδώσω.
 Δείτε λοιπόν ένα βίντεο που φτιάχτικε για το Αμερικάνικο κοινό, αλλά πλέον έιναι πιο επίκαιρο από ποτέ!

Η Αραπόμαντρα

  Τον τελευταίο καιρό έχω επισημάνει ότι έχω αρχίσει να στρέφομαι πιο σοβαρά προς το γράψιμο και έχω αρχίσει να βλέπω με διαφορετική προοπτική  κάποια πράγματα, καταστάσεις και κυρίως το τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Στα άμεσα πλάνα μου είναι να μπορέσω να καταγράψω καποια παραδοσιακά παραμύθια που έχω ηχογραφήσει ή καποια που σκεφτηακα μετά από προσωπική έμπνευση  αλλά και κάποιες ιστορίες που είτε γνωρίζω προσωπικά είτε είναι απολύτως φανταστικές.
   Έτσι με έναυσμα αυτό και με αφορμή καποια κέιμενα που διάβασα πρόσφατα θυμήθηκα κάποιες παλιές ιστορίες που λέγονταν τα παλιά χρόνια στο χωριό για την οικογένειά μου και για τους ανθρώπους που την αποτελούσαν. Μιας και όλα έιναι προφορικά και πάνε από παππούδες σε παιδιά είτε από τους γεροντότερους του χωριού οι οποίοι δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια ένας ένας φεύγει από κοντά μας αποφάσισα να τα γράψω και να τα συλλέξω όλα αυτά. Επειδή όμως με το θέμα του μπλογκ τόσα χρόνια, αλλά και με βάση τα παραπάνω λεγόμενα μου πριν από προσχέδια ή οτιδήπτε θα τα καταγράφω εδώ όλα μιας και το περιβάλλον είναι τέλειο αλλά και γιατί χρειάζομαι την βοήθειά σας και τις συμβουλές σας στο να γίνω καλύτερος. Ας ξεκινήσω όμως, γιατί το καλό έιναι αυτό που ακολουθεί και όχι η προσωπική μου φλυαρία.

Η αραπόμαντρα

Το παρακάτω κείμενο είναι 100% πραγματική ιστορία και είναι μια ιστορία την οποία συνήθιζε να διηγείται ο προπάππους μου στην οικογένεια και στους συγχωριανούς του σχετικά με μια προσωπική του εμπειρία.
   Για την οικογένειά μου ξέρω από το 1880 και μετά, παλαιότερες αναφορές λένε πως είμαστε μέχρι και την γενιά του παππού μου βέροι Λημνιοί μιας και η γιαγιά μου είναι από την Μικρά Ασία, οπο΄τε ο πατέρας μου και κατασυνέπεια κ γω έιμαστε μισοί Λημνιοί μισοί Μικρασιάτες με ρίζες που πάνε πίσω στην Μάνη.
  Η ιστορία που θα αφηγηθώ έχει διαδραματιστεί γύρω στο 1920-22 δεν είμαι σίγουρος γαι την ακριβή τοποθέτηση αλλά είναι μερικά χρόνια πριν γεννηθεί ο παππούς μου, όταν ο αδερφός του δεύτερος στη σειρά ήταν νεογέννητο. 

  Τα χρόνια εκείνα οι άνθρωποι της Ατσικής συνήθιζαν τους θερινούς μήνες να μένουν εκτός χωριού στις μάντρες τους οι οποίες ήταν διάσπαρτες στον κάμπο της περιοχής. Οι μάντρες όπως αποκαλύπτει και το όνομά τους ήταν στάνες στις οποίες φιλούσαν τα πρόβατά τους και δίπλα όλες έιχαν ένα μικρό καλυβάκι στο οποίο έμενε η οικογένεια το καλοκαίρι όσο καιρό διαρκούσε η καλοκαιρινή βοσκή μιας και ήταν ασύμφορο να πηγαινοέρχεσα με τα ποδια ή τα μουλάρια από το χωρίο για να πας στα ζώα σου.

  Η οικογένειά μου έιχε στην κατοχή της μια μάντρα, η οποία σύμφωνα με παλιές ιστορίες κάποτε άνηκε σε έναν αράπη. Αράπηδες έλεγαν επι τουρκοκρατίας όσους έιχαν φέρει από την αφρικοί οι Μωαμεθανοί. Έτσι οι παλιοί κάτοικοι του χωριού της έιχαν δώσει το όνομα Αραπόμαντρα. Η μάντρα αυτή είχε μια περίεργη ιστορία να την περιβάλει, σχετικά με το πως πέθανε ο πρώτος της ιδιοκτήτης και πως το πνέυμα του όπως λένε στοίχειωνε το οίκημα, η οποία πλέον έχει ξεθωριάσει από την μνήμη των συγχωριανων μου, μιας και πέρασε πανω από ένας αιώνας,

  Όπως προείπα τότε ο κόσμος έμενε εκέι για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η μάντρα ήταν απόλυτα λειτουργική. Έτσι η οικογένεια Σάλιακα έμενε εκεί, ο προπάππους μου, η προγιαγγιά μου, η πρώτη τους κόρη 2-3 χρονων τότε και ο νεογέννητος θείος του πατέρα μου. 

 Ο αδερφος του παππού μου τότε νεογέννητο μωρό έμενε αρκετές ώρες εκει μόνο του, όταν οι προγιαγια μου έκανε δουλειες και ο προπάππους μου έβοσκε τα πρόβατα. Ο οικογένεια μου είχε να λεει πως αν και μωρό δεν έκλαψε ποτέ, κάτι που για τα βρέφη είναι ασυνήθιστο και είχαν να λένε πως κάτι προσέχει το μικρό βρέφος και πάντα γελούσε σαν να βλέπει κάτι παραπάνω. Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι του τι γινόταν σε αυτό το οίκημα. 

  Κάθε βράδυ έξω από την μάντρα ακουγόταν περίεργοι θόρυβοι μετά τις 1-2 το βράδυ αλλά κανείς δεν τολμούσε να ξεμύτίσει τότε για να δει μιας και ούτε ρεύμα υπήρχε και ο φόβος ήταν παραπάνω γιατί ζουσαν σε περιέργες εποχες μιας και στο νησί  είχε απελευθερωθεί πρόσφατα από τον τουρκικό ζυγό και υπήρχαν συνεχώς αναφορές για διάφορα περιστατικά.

  Ο προπάππους μου κάθε πρωί που έβγαζε το κοπάδι για βοσκή παρατηρούσε πως τα πρόβατα δεν έτρωγαν και πως στο πρωινό άρμεγμα το γάλα ήταν παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Τότε απορρημένος έιπε πως ένα βράδυ θα παραφυλάξει να δει τι πραγματικά γίνεται..

  Έτσι το βράδυ μόλις σουρούπωσε άραξε στην περασιά που οδηγεί στην μάντρα αλλά τον πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή κατά τα μεσάνυχτα άκουσε θόρυβο όπως και τα άλλα βράδυα. Ανοίγει απορρημένος τα μάτια και αυτό που αντίκρυσε τον άφησε αναυδο.. Είδε το κοπάδι του να βγαίνει από την μάντρα και να το οδηγεί μια μαυρη μορφή κρατώντας μια κατσιβέλικη κατσώνα. Τότε πήγε να σηκωθεί αλλά ένοιθε καρφωμμένος στο χώμα και έβλεπε όλο το κοπάδι να  τον περνά από πανω του αλλά χωρίς να τον πατά μιας και τα πρόβατα αναπηδούσαν από πάνω του. Ο τρόμος του ήταν έκδηλος, αλλά ούτε να φωνάξει μπορούσε μιας και η αόρατη δύναμη που τον κρατούσε καθηλωμένο στο χώμα του είχε πάρει και την φωνή όπως έλεγε αργότερα.. 

  Μόλις πέρασε και το τελευταίο πρόβατο, ήρθε κοντά του η μορφή και έσκυψε από πάνω του. Τότε ο προπάππους  μου έιδε ένα ψηλό μάυρο άντρα να του λέει πως πρεπει να μην ξανακάνει αυτό που έκανε και πως σε λίγη ώρα θα μπορεσει να παέι πίσω στην μάντρα. Ακόμη του είπε πως δεν πρέπει να φοβάτε, αλλά και να μην προκαλέι αυτά΄που βλέπει.. 

 Έτσι ο προπάππους μου γύρισε έντρομος στο καλύβι και μετά από πολύ καιρό μίλησε για το περιστατικό αυτό και θεωρούσε ευλογία που το νεογάννητο δεν κλαίει ποτέ..

  Κάπως έτσι ενισχύθηκε στο χωριό ο μύθος της αραπόμαντρας και συνδέθηκε με την οικογένειά μου ακόμη πιο πολύ..

Αυτή την ιστορία την έμαθα από κατι μακρυνούς μας συγγενείς που ήρθαν μετά από πολλά χρόνια από τον Καναδά όπου έιχαν πάει μετανάστες και έτσι με το που κατάλαβανν ότι είμαι της οικογένειας ήταν το πρώτο πράγμα που μου έιπαν για τον προππάπου μου.

Κάποια στιγμή θα γράψω και άλλα περιστατικά που περιβάλλουν την οικογένειά μου, τα οποία νομίζω έιναι κάπως ιδιαίτερα.

Σπονδή στην Θλίψη

   Πρίν από μερικά χρόνια, είχα γράψει ένα ποιημα το οποίο έτυχε να το ξαναδιαβάσω πρόσφατα..Δεν θυμάμαι αν το έχω ξανα πέι αλλά τον τελευταίο καιρό έχω μπει σε μια διαδικασία γραφής και καινούριων ιδεών , αλλά και ανασύνταξης και ανασυγκρότησης συνάμα των παλιών ου έργων.. 
   Έτσι ξεχασμένο  σε ένα συρτάρι βρήκα το ποίημα αυτό και θυμήθηκα ότι το έιχα παρουσιάσει και εδώ πριν απο καιρό, έτσι μιας και μου ξαναθύμησε πόσο συμαντική έιναι η αυτόματη γραφή για μένα, μιας και ποτέ μου δεν σκέφτομαι κάτι πριν να γράψω, απλά αφήνομαι στα συναισθήματά μου και όταν τελειώνω βλέπω το τελικό αποτέλεσμα αποφάσισα να το αναδημοσιέυσω... 

Σπονδη στην θλίψη

...κι όταν η γνώση γίνεται άγνοια, και η άγνοια οδηγός,

σε σκοτεινά μονοπάτια βγάζει πάντα ο δρόμος...

Μονοπάτια γεμάτα θλίψη και οδύνη,

τα σημάδια μπορώ μονάχα να δω να χάνονται ένα ένα από τα μάτια μου

και το μόνο που γεμίζει την ψυχή μου είναι το δάκρυ της καρδιάς μου.

Μια κραυγή μπορώ μονάχα να βγάλω, μέσα από το ξερό μου στόμα ,

μια κραυγή η οποία δεν ακούγεται πουθενά και από κανένα.

Περίεργο συναίσθημα, το ανικανοποίητο,

το άδειο μου μυαλό γεμάτο με σκέψεις θολές χωρίς κανένα νόημα χωρίς καμία σημασία..

Ένα κουβάρι από λέξεις και ιδέες χωρίς κανένα αντίκρυσμα,

μια δίνη που με παίρνει μαζί της....

...ανίκανος να λυτρωθώ, από τον φαύλο αυτό κύκλο, 

πιο βαθιά βυθίζομαι και χάνομαι σιγά σιγά...

Τώρα μόνο η σιωπή μενει να θυμίζει την ανυπαρξία ..

αν και πια δεν νοιώθω έτσι όπως τότε, ήταν όμορφο που το ξαναβρήκα :D 

Σκόρπιες σκέψεις

  Περασμένες 12, όλοι στο σπίτι κοιμούνται και ο καιρός κάλμαρε επιτέλους... Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος των πλήκτρων που σπά αυτή την μελαγχολική ησυχία που επικρατεί τριγύρω μου.. Πάντα οι πιο συναισθηματικές μου αναρτήσεις προκέιπτουν κάτι τέτοιες ώρες  και ενώ έχει προηγηθεί κάτι, μιας και όταν φορτίζομαι συναισθηματικά, μόνο τότε είμαι ικανός να γράψω αυτό το κάτι παραπάνω βγάζοντας αυτό που με βαραίνει..

  Είναι κάποιες φορές που νοιώθεις σαν να μην σε χωράει ο τόπος, σαν να μην μπορείς να βρεις καταφύγιο πουθενά, μιας και νοιώθεις ότι δεν μπορεί κανείς και τίποτα να σε κατάβει, κανέις για να νοιώσειι αυτό που η καρδιά σου θελει να πεί.. ¨Ειναι σαν να μιλάς σε μαι γλώσσα δυσνόητη και άγνωστη σε πολλούς και κανείς δεν έχει την διάθεση να ακούσει τι λες.
  Πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα που θες ναε λευθερώσεις από μέσα σου , αλλά νοιώθεις ότι δεν έχουν την αποδοχή που θα ονειρευόσουν.. Ένας θεός ξέρει για πιο λόγο έχω βγεί έτσι..
  Πιάνω τον ευατό μου πολλές φορές να απορεί τι θα γινόταν αν δεν ήμουν όπως έιμαι, αν είχα εντελώς διαφορετικό τροπο σκέψης, αντίδρασης και συμπεριφοράς προς τους άλλους κι όσες φορές και αν το σκεφτώ πάνω καθησυχάζω αυτή την φωνή μέσα μου λέγοντας, έτσι έιναι και έτσι πάει.. Έτσι ίσως να  είναι καλύτερα, αλλά και χειρότερα να έιναι μπορείς να το ακοολουθήσεις να δεις που σε παει και να διορθώσεις ότι θεωρείς ότι έιναι κακό και δεν σου ταιριάζει...
 
Μπήκε ο Νοέμβρης, 2012 έφτασε κιόλας και κάθεσαι και απορείς που πήγαν όλα τα χρόνια που πέρασαν, πως έφτασες ώς εδώ;  Kι όμως όλα αυτά τα χρόνια μεταμορφώθηκαν και πέρασαν μέσα σου σαν εμπιρία, αναμνήσεις και ανεξήτιλα γεγονότα μέσα στο μυαλό σου. Καταστάστεις που ποτέ δεν πρόκειται να βγάλεις από μέσα σου και που θα σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα σου, σε κάθε μέρος που θα πας, σε κάθε βλέμμα σου. Ξέρεις πως είσαι γεμάτος και κάθε μέρα που περνάει γεμίζεις πιο πολύ και νοιώθεις ότι αξίζει κάθε δευτερόλεπτο που βρήσκεσαι εδώ!

Ημιτελές......

Windows 8, αξίζει?

Λοιπόν πρίν από μερικές μέρες πληροφορήθηκα ότι είχα την δυνατότητα να κατεβάσω δωρεάν από την σχολή 2 μέρες πριν κυκλοφορήσουν επίσημα στην αγορά από τη σχολή μου τα windows 8.
  Από καιρό έλεγα να κάνω ένα φορμάτ αλλά ποτέ δν ήμουν σίγουρος ότι θέλω να εμπλακώ ξανά σε αυτή την διαδικασία μιας και τα τελευταία 4 χρόνια έχω κάνει πάνω από 200 φορμάτ σε υπολογιστές δικούς μ όταν έπαιζα με τις διανομές linux που δοκίμαζα και τα windows όταν τα επανέφερα αλλά τόσο και υπολογιστές φίλων.
  Να σας πω την αλήθεια τα windows 8 με το που τα έιδα από τις δοκιμαστικές εκδόσεις τους πριν από καιρό ψιλο απογοητεύτηκα αν και πριν την τελική τους διανομή πάντα αλλάζουν πολλά.

Η προετοιμασία πριν την εγκατάσταση

Αφού κατέβασα μετά από αρκετή ώρα αναμονής τα windows 8 professional x64 bit έβγαλα τον κεντρικό μου δίσκο από την μητρική και συνέδεσα τον δίσκο που είχα ετοιμάσει για να τα φιλοξενήσει.
 Επειδή έχω κακή σχέση με τα DVD προτιμώ να bootάρω λογισμικό από φλασάκια usb. Για να το πετύχω αυτό κατεβάζω πρότα από την ιστοσελίδα της κάθε διανομής και κατεβάζω την διανομή καθώς και την αντίστοιχη έκδοση που θέλω να τρέξει στον υπολογιστή μου( 32 bit ή 64 bit) και την σώζω στον υπολογιστή μου σε μορφή ISO.
Έπειτα συνδέω το φλασάκι στον υπολογιστή , κατά προτίμηση πάνω από 4Gb λόγω του μεγέθους των Windows τα οποία καταλαμβάνουν αρκετό χώρο και χρησιμοποιώ ένα από τα 3 ακόλουθα προγράμματα για να περάσω το ISO αρχείο που κατέβασα στο φλασάκι.
Windows usb TOOL , το οποίο όταν πρόκειται για προετοιμασία εγκατάστασης windows είναι το ποιο κατάλληλο.
UNetbootin , το  οποίο κάνει ακριβως την ίδια δουλεια, αλλά το συνιστώ κυρίως όταν προετοιμάζετε φλασάκια για εγκατάσταση διανομων LINUX, μιας και έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις και να κατεβάσεις μία μέσα από το ίδιο το πρόγραμμα.
Universal USB Installer, οποίο κάνει ότι καριβώ και το από πάνω πρόγραμμα, αν και το προσοπικό μου αγαπημένο γιατί έχεί πληθώρα επιλογών.

Αφού ανοίξουμε ένα από τα 3, συνιστώ το 1ο , φορτώνουμε το ISO μέσα στο πρόγραμμα , πατάμε START και περιμένουμε λίγο. Όταν τελειώσει το πέρασμα στο φλασάκι μας μας ειδοποιεί και κλείνουμε το πρόγραμμα.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν κάνουμε αντιγραφή - επικόληση το ISO , ούτε και το κάνουμε εξαγωγή στο φλασάκι μας!

Όσοι θέλετε να το γράψετε το ISO σε ένα DVD παρακάμψτε αυτό το βήμα!

Κατά την εγκατάσταση

 Λοιπόν αφού έκανα όλες τις προετομασίες και έβαλα μπροστά την εγκατάσταση έκατσα με διάθεση τιτάνιας υπομονής,και εκέι είναι που παραξενέυτηκα αφάνταστα πολύ. Η εγκατάσταση σε κενό δίσκο πάει σφαίρα, μέσα σε λιγότερο από 15 λεπτά ήταν έτοιμο να ξεκινήσω, κάτι το οποίο μου θύμησε τις διανομές Linux που χρησιμοποιώ. Μετά από την απαιτούμενη επανεκίνηση ξεκίνησαν οι ρυθμήσεις , όνομα, δίκτυο, κωδικοί κλπ τα οποία κράτησαν απέιρως περισότερο από την αρχική εγκατάσταση κατι το ποιο με παραξένεψε οφείλω να ομολογήσω.

Η πρώτη επαφή

 Άνοιξε και βρέθηκα σε μπροστά σε αυτό:

Όκ λέω , τό χουμε.. Έλα όμως που δεν...
Ας τα πάρω όμως από την αρχή:
     Η πρώτη μας επαφή είναι το πρώην Metro Ui και νυν Modern Ui, το οποίο είναι αποκλειστικά σχεδιασμένο για συσκευες αφής. Σαν ανυποψίαστος πήγα να εγκαταστήσω καποια από τα λεγόμενα Apps και ως φυσικό έβαλα πρώτα το msn το οποίο με έκανε να μην   ξέρω τι να κάνω.
    Πιο συγκεκριμένα άνοιξα το msn μόλις το εγκατέστησα από το store της microsoft, μπήκα αλλά έλα που δεν υπήρχε τροπος να μπω στ μενού ή να δω της επαφες μου μολις επιασα μια συνομηλία, το ποντίκι δν έκανε κ πολλά... Ήταν τόσο άβολο και τόσο χαοτικό το ότι δν μπορείν ν κανεις τπτ ιδιάιτερο με το ποντίκι, κα ότι όλα τα λεγόμενα apps τρέχουν στο παρακήνιο  κ δεν κλείνουν με τπτ.
    Μετά μπήκα στο Desktop ή αλλιώς την επιφάνεια εργασίας..Το πρώτο που με ξένισε ήταν η απουσία του μενού  έναρξη, αλλά εντάξη λέω αφού υπάρχει μια πλαινη μπάτα στο πλάι μπορώ να βρω τις ρυθμήσεις... Επίσης ότι προγραμμα εγατέστησα μου το έκανε εικονίδιο στο Modern Ui κάτι το οποίο δεν βολεύει καθόλου και δεν μπόρεσα να τα έχω οργανωμένα σε  φακέλους σε ένα υπομενου καπου βολικά..
    Με το που έβαλα ξεκίνησα τις παραμετροποιήσεις, γιατί είχα σοκαριστεί από το πόσο άβολο μου φαίνόταν το όλο μενου.. Και να σας πω γιατί αβολο, αν δεν χρησιμοποιείς οθόνη αφής το Modern Ui είναι άχρηστο, τρωει πόρους από το σύστημα και δεν μπορείς να κάννεις αυτό που θες με λίγο κόπο, πάντα κανεις παραπάνω κινήσεις και αυτό έιναι άβολο, ειδικά όταν κάνεις ταυτόχρονα αρκετά πράγματα...
    Ενώ προσπαθούσα να το μάθω, ήρθε η ώρα για επανεκίνηση, αλλά διάλεξα να την κάνω χειροκίνητα από το Pc  μετά τη λήψη των ενημερώσεων.. Πηγα να το κλέισω , αλλά πουθενά τερματισμος/επανεκίνηση... Έψαξα λίγο σαστισμένος και διαπίστωσα ότι πρεπει να κάνεις ολόκληρη μανούρα για να τον κλείσεις, πας κεντρικό μενου-ρυθμίσεις -τερματισμος κλπ κλπ.. 3 περιττες κινήσεις...
    Ξανανοίγει και αποφασίζω ότι το μενού έναρξη είναι απαραίτητο για να γλιτώσω άπειρο κόπο, ευτυχώς υπάρχουν αρκετές εναλακτικές , οι οποίες μου παρουσίαζαν προγράμματα τα οποία επανέφεραν ένα κουμπί έναρξη αλλά όποιο κ ν δοκίμασα ψιλολάγκαρε, δεν ήταν αμεσα αποκρίσιμο όπως το original. Έτσι διάλεξα ένα και συνέχισα. Στην συνέχεια ήθελα να ξεφορτωθώ το modern Ui το οποιο είναι αφάνταστα περιττο.

Σε αυτό με βοήθησε το Skip Metro Suite με το οποίο έκλεισα το Modern UI και τις μπαρες που εμφανίζονταν στο πλάι,δεξιά και αριστερά. και τώρα μοιάζει λίγο με τα windows 7 αλλά δν είναι...

  Ένα αλλο κορυφαίο είναι το ότι άλλαξε η διάταξη στο πληκτρολόγιο. Τι εννοώ.. Πλέον δεν αλλάζεις γλώσσα με το shift + control , αλλά με το Windows key + space bar... Αφάνταστα άβολο και κουραστικό καθώς κάνεις τεράστιο κόπο να αλλάξεις από το τυφλό ή και όχι σύστημα γραφής που γνωρίζεις..

Επίσης άλλαξαν το γνωστό σε όλουςμας @ , πλέον όταν πατάς shift +2 σου βγάζει " ,  ενώ αν  πατήσεις shift + '  σου βγάζει το @.  Δηλαδή έκαναν ανταλλαγή στα πλήκτρα.. Το πρώτο έιναι τελείως άβολο αλλά η αλλαγή του @ ήταν πιο άνετη... 

    Δοκίμασα να αλλάξω τον τρόπο εισαγωγής στις ρυθμίσεις και επανέφερα μετά από καποιο κόπο το κλασσικό Shift + ctrl  αλλά ενώ δουλεύει άψογα όταν δουλέυουν τα 8, στην οθόνη start όταν βάζω τον κωδικό μου κατά το log in  θέλει αλλαγή γλώσσας με το windows key + space bar....

Ένα ακόμη πράγμα που προσεξα έιναι ότι η cpu χτυπάει στην αρχή μόνιμα 100% χρήσης, το οποίο οφέιλεται σε ένα αρχείο net.frame το οποίο μετά από λίγο αντικαθίστανται και  επανέρχεται στα φυσιολογικά του.. Αλλά μετά από 2 - 3 επανεκινησεις...

Εν κατακλείδι :

ΣΥΝ:

-πολύ γρήγορο λογισμικό, καλή διαχείρηση των πόρων και αμεσότητα.. Εριξα το ping στα online games που παίζω 10-20 ms χάρη σε αυτό, πραγματικό για παιχνίδια είναι μακράν η καλύτερη διανομή που έχει βγεί.

-Αν έχεις οθόνη αφής ή tablet pc λεει με 1000, ειδικά το Μοdern UI

-Οι πληροφορίες που έχεις κατά την αντιγραφή αρχείων με το Live ιστόγραμμα..Πολύ όμορφο και πρακτικό.

-Το task manager , πολύ πιο κατατοπιστικό και έχεις καλύτερη διαχείρηση  του τι καταναλλώνει τι στο σύστημα σου.

-Το ribbon στον file manager παρουσιάζει πολλές επιλογές , κάτι που είναι καλό για καλύτερο έλεγχο των αρχείων.

-Η διαγραφή αρχείων γίνεται μόνο πατώντας το delete χωρίς επιβεβαίωση, μια καλή εισαγωγή από τa Linux συστήματα

  

ΠΛΗΝ:
-To Modern UI όταν χρησιμοποιείς υπολογιστή χωρίς οθόνη αφης  είναι τέρμα άβολο , ειδικά όταν θες να χρησιμοποιήσεις  τα apps τα οποία πιο πολύ θα σε αγχώσουν παρά θα σε βοηθήσουν.
-Ελλειψη start button , αν κ για καποιους έιναι θετικό..Δν μ ενοχλεί ότι λείπει , αλλά το ότι αυξήθηκε ο κόπος ν κάνω τα αυτο νόητα όπως το κλείσιμο του υπολογιστή μου.
-Tα apps  είναι σχεδιασμένα μόνο για αφής.
-Η μη δυνατότητα χρήσης μόνο της επιφάνειας εργασίας και να κλείσεις όλα τα περιττα για να γλυτώσεις παραπάνω πόρους από το σύστημά σου. Αν γινόταν αυτό θα μιλούσαμε για το λειτουργικό φαινόμενο, θα τα σάρωνε κυριολεκτικά όλα, μιας και θα ήταν πολύ πιο ανετο και γρήγορο ακόμη και από διανομές linux.
-Oι αλλαγές στο πληκτρολόγιο, η αλλαγή γλώσσας πιστευω ότι έγινε μόνο και μόνο για να λέμε κατι άλλαξε μιας και είναι τέρμα άβολη όταν γράφεις online. Η αλλαγή του  @ είναι λίγο πιο άνετη θα έλεγα από πριν.
-Το να αδειασεις τον καδο ανακύκλωσης απαιτεί ν ανοιξεις το ribbon στον file manager και να το ψάξεις αντί να υπάρχει ένα πλήκτρο ν απατησεις αμεσα

Σε γενικές γραμμες είναι ότι πιο γρήγορο έχω δουλέψει μέχρι τώρα,  αλλά αν δεν είχε το Modern Ui θα ήταν σίφουνας κυριολεκτικα, καθώς το κρατάει κάτω αν χρησιμοποιείς υπολογιστή επιτρεπέζιο ή λαπτοπ. Ειδικά δε για λαπτοπ με το mouse pad δεν νομίζω ότι έιναι τοσο άνετο καν...
    Αν όμως έχεις tablet μακράν η καλύτερη επιλογή , θελει χρήση με το δαχτυλο για να δουλεψει και όχι ποντίκι... Είναι απότομη η μετάβαση από τα Windows 7 και μαλιστα απροειδοποίητη και χαοτική. Αν δεν το χεις λίγο να ψαχτεις λίγο θα σε απογοητευσουν και η πρώτη αντίδραση που θα έχεις θα έιναι δυσάρεστη.
    Γι αυτό και αν κανετε εγκατάσταση καλύτερα να το κάνετε σε άλλο δίσκο ή αλλο partition από αυτόν που τρέχετε τα windows 7, και όχι upgrade από 7 σε 8 γιατί μετά πρεπει να κάνετε ξανά φορμάτ αν δεν σας αρέσουν.  Επίσης αν θέλετε, που όλοι θα το κάνετε βάλτε ένα start button και λύστε τα άμεσα προβλήματά που αντιμετωπίζετε, θα σας φανεί ποιο άνετο στην διαχείρηση.

Σε ένα μελλοντικό service pack επιβάλεται να μπορείς να απένεργοποιήσεις το Modern Ui αν δεν έχεις οθόνη αφης. Αν γίνει αυτό θα δείτε τεράστια αλλαγή στις επιδόσεις !!

Είναι στιγμές

Είναι φορές που τα συναισθήματα σε κατακλύζουν και νιώθεις  όπως τότε που ήταν η πρώτη σου φορά.
Είναι φορές που νιώθεις πως είσαι αδύναμος και περιμένεις κάποιον άλλον να σου δώσει δύναμη και κουράγιο, με ένα χαμόγελο, μέ ένα χάδι με ένα άγγιγμα και μια απλή αγκαλιά.
Είναι φορές που θες να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου και να νοιώσεις την ζεστασιά μέσ από το δικό του σώμα.
Είναι φορές που θες απλά να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να ακους τη φωνή του μέσα από αυτά με ένα βλέμμα του να σε ταξιδεύει και να σε πηγαίνει σε όλα τα μέρη της καρδιάς του και να νιώθεις ότι ανοίκεις εκεί.
Είναι φορές που δεν θες να περνάς μόνος σου την αιωνιότητα και θες να είναι αυτή στο πλάι σου...
Για όλες αυτές τις στιγμές...

Ξαναξεκινάμε Εκπομπές!!!!

Special Update!!! 

Για να θυμούνται οι παλιοί φίλοι και αναγνώστες και για να μαθαίνουν οι καινούριοι. Λοιπό κυρίες και κύριοι έγιναν οι ετοιμασίες, κατέβηκαν τα προγράμματα, και μένουν μόνο κάποιες τελικές ρυθμίσεις και δοκιμές και ο Ξεκινάμε πάλι τις εκπομπές! Σε καινούριο σταθμό και με νέο όνομα, αλλά με το ίδιο πάθος και την ίδια όρεξη όπως πάντα!

Να είστε stand by και σύντομα θ α ξαναθυμηθούμε όλοι τα παλιά και θα γνωρίσουμε τα καινούρια!!!! 

Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

    Πριν από κάνα χρόνο έφτιαξα καινούριο λογαριασμό στο twitter και μόλις πρόσφατα, είναι δεν είναι ένας μήνας γεμάτος, άρχισα να ασχολούμαι λίγο πιο ενεργά. Μέσα σε αυτό το μήνα γνώρισα υπέροχα άτομα με τα οποία μιλάω σχεδόν σε καθημερινή βάση και μπορώ να πω ότι με έχουν εντυπωσιάσει με το επίπεδο και τις γνώσεις τους και πάνω από όλα με το χαρακτήρα και το ήθος τους.

    Τώρα θα μου πείτε προς τι αυτή η εισαγωγή, λοιπόν για να μην καθυστερώ θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Είχα μια συζήτηση και έφερα στο νου μου ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο" του Άρτουρ Σοπενχάουερ. Ένα βιβλίο το οποίο με έκανε να συνειδητοποιήσω τον κόσμο στον οποίο ζω και το πως άτομα τα οποία βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και όχι μόνο κυβερνούν  και πείθουν εκατομμύρια εκατομμυρίων πολιτών και ανθρώπων τα οποία απλά πείθονται και ακολουθούν τυφλά.

  Αυτό φαίνεται και μέσα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης όπως και το facebook και το twitter  και ειδικά στο δεύτερο που η πληροφορία ανανεώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς και πολλές φορές περνάει άκριτα μέσα στο μυαλό μας και ανανεώνεται και προωθείται και σε άλλους σε χρόνο dt.

  Μέσα το βιβλίο του ο Σοπενχάουερ λέει ότι "Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να έχουν μια άποψη για το κάθε τι, αλλά αυτοί που μπορούν να σχηματίσουν τις δικές  τους απόψεις είναι ελάχιστοι και έτσι αυτή η έμφυτη ανάγκη μας ωθεί έντονα υιοθετούμε τις απόψεις άλλων τις οποίες κάνουμε κτήμα μας και χωρίς πολλές φορές να τις επεξεργαστούμε τις μεταδίδουμε και στους άλλους." Στην εποχή που ζούμε η παραπληροφόρηση είναι παντού γύρω μας και μεταδίδεται  από όλα τα μέσα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, internet κ ειδικά στο τελευταίο στο οποίο όλοι πραγματικά έχουν όχι μόνο μία αλλά πληθώρα απόψεων και τις πετάνε χύμα χωρίς καν να σκεφτούν τι λένε ειτε για εντύπωση είτε γιατί και οι ίδιοι τις πιστεύουν αυτό το βιβλίο μπορεί να γίνει οδηγός επιβίωσης.

    Μέσα από την γνώση του να ξεχωρίζεις τον ψεύτη και τον λογοπλάνο θα είσαι σε φάση να μην μπορείς να γελαστείς εύκολα και να είσαι σε φάση να διαχειριστείς καταστάσεις και αντιλογίες πολύ πιο εύκολα. 

   Και κυρίως θα εντυπωσιαστείς για αυτά που ήδη ξέρεις αλλά ποτέ στην ζωή σου δεν τα είχες συνειδητοποιήσει, Γιατί γνώση έχουμε όλοι μας μέσα από ότι έχουμε διαβάσει, ότι έχουμε ζήσει και βιώσει από τις εμπειρίες μας, αλλά αυτό που μας χρειάζεται είναι συνείδηση αυτής της γνώσης, γιατί η συνείδηση πολλές φορές είναι σπάνιο να βρεθεί, ενώ η γνώση είναι παντού γύρω μας.

   Και θα συνεχίσω με το "φαινόμενο Λαζόπουλος" όπως το αποκαλούν από τα MME, δεν ξέρω αν προσέξατε ήδη ένα τέχνασμα που χρησιμοποιήθηκε από αυτόν που έστησε τον τίτλο..

 Λοιπόν ο Λαζόπουλος κατά την ταπεινή αλλά συνάμα πλήρως τεκμηριωμένη άποψή μου, είναι απλά ένας εφησυχαστής συνειδήσεων και ένα μέσω το οποίο εκτονώνει την λαϊκή οργή που αν την άφηναν θα έσκαγε και μαζί θα σάρωνε όλο το υπάρχον σύστημά μας.

 Ας τα πάρω όμως από την αρχή, ο Λαζόπουλος, μια αποτυχημένη απομίμηση του θεϊκού κατ' εμέ  George Carlin, οποίος χρησιμοποιεί την τέχνη μιας τραβηγμένης σάτιρας για να τα ¨ σούρει ¨ και καλά στο σύστημα, το οποίο τον τροφοδοτεί και του πληρώνει το μισθό.. Θα μου πείτε δεν είναι το  κράτος και η εξουσία που τον πληρώνει αλλά οι διαφημιστικές και ο Alpha.. Όμως γιατί να είσαι χορηγός σε κάποιον ο οποίος κάθετε και σε "βρίζει" και καλά αν δεν κερδίζεις από αυτό;

    Έχει συνειδητοποιήσει κανείς γιατί ο ηθοποιός αυτός έχει τόσο μεγάλο κοινό που σκοτώνεται να βρει μια θέση στην εκπομπή του και κλαίει κ γελάει με όλα αυτά που κάνει και λέει για το "καλό" μας;

    Γιατί υποτίθεται ότι εκφράζει το ελληνικό κοινό και τον μέσο Έλληνα . Ώπ δύο λέξεις κλειδιά , κοινό και θεατή και μέσο έλληνα (κατηγοροποιηση και πε΄ταμα σε μια άκρη)  και όχι συμμετέχων ενεργά και κυρίαρχο του εαυτού του Έλληνα, γιατί αν το σκεφτείτε όλοι λένε αφού τα λέει κ καλά ο Λαζόπουπος που είναι και γνωστός γιατί να τα πω και εγώ, άρα μέσα από όλο αυτό μια υποβόσκουσα οργή και δυσαρέσκεια εκτονώνεται επιτυχώς. Το βλέπω από τους δικούς μου, δεν θα μιλήσω με τυχαία παραδείγματα.  Βλέπουν τις ειδήσεις και είναι έτοιμοι να εκραγούν, ο πατέρας μου ανεβάζει πίεση και η μάνα μου με το μυαλό της λέει αυτούς κερατάδες αυτοί που μας είπαν στις ειδήσεις φταίνε, κ αλλα κομμένα επιδόματα και άλλοι φόροι και άλλα καινούρια βάσανα.. Βγαίνει μετά ο Λαζόπουλος και λέει πές τα Χρυσόστομε  γελάει με τις σάχλες που κάνει γιατί κατ'εμέ είναι αποτυχημένο το χιούμορ του και πάνε ήρεμοι για ύπνο αφήνοντας την οργή τους κάπου στο κενό χωρίς να την μεταφέρουν εκεί που πρέπει και την επόμενη μέρα το παίρνουμε από την αρχή..

  Σας ανέφερα τους δικούς μου σαν  παράδειγμα, μήπως σας θυμίζει κάτι και από το σπίτι σας αυτό;

Όλοι όπως είπα θέλουν να έχουν μια άποψη , αλλά είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσεις έτοιμες απόψεις από το να σχηματίσεις δική σου.. 

    

      Και ένα τελευταίο, ένας ηθοποιός που έχει εμπάθειες γιατί ο συγκεκριμένος έχει άπειρες μιας και κράζει συγκεκριμένα άτομα συστηματικά είτε φταίνε είτε όχι και επικαλείται  τη λέξη σάτιρα 150 φορές για να το δικαιολογήσει για μένα δεν θεωρείται εκπρόσωπος της σάτιρας. Ο σατιρικός συγγραφέας και ηθοποιός πρέπει να είναι αμερόληπτος και καυστικός αλλά όχι εμπαθής, γιατί γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που προσπαθείς να κεντρίσεις για να τους φέρεις ξανά στα ίσα τους, γιατί η σάτιρα αυτό το λόγο έχει και τον έχετε ξεχάσει όλοι, να σε κάνει να ντραπείς για τα παραστρατήματα και να επανορθώσεις και να επανέλθεις στην σωστή σου πορεία..

Για σκέψου

Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

Πριν από 3 χρόνια προσπάθησα να γράψω  ένα διήγημα, και όπως πάντα έκλεισα τα μάτια, "συγχρονίστηκα" και μετά από λίγη ώρα βγήκε μια ιστορία η οποία τότε δεν σήμαινε και πολλά.
Μετά από 3 χρόνια ένας δικός μου άνθρωπος το είδε και με παρότρυνε με τα λεγόμενά του να το δημοσιεύσω.. Διαβάστε το και πείτε μου..

Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

  Όλα ξεκίνησαν τότε που όλοι μιλούσαν για την πιθανή μεγάλη καταστροφή που θα έρθει και την αναμενόμενη συντέλεια του κόσμου που θα έρθει σύμφωνα με κάτι ξεχασμένες στον χρόνο προφητείες. Στον αντίποδα όλων αυτών μια μικρή ομάδα που δεν το πίστευε και τους χλεύαζε καθώς τα θεωρούσαν όλα αυτά  απλές ιστορίες για να τρομάζουν τα παιδιά, κι ανάμεσα σ'αυτούς κι εγώ, αν και από μικρός είχα την αίσθηση ότι θα ζήσω το τέλος..

  Όλα άρχισαν ένα πρωινό του Δεκέμβρη, που αν και χειμώνας η μέρα ήταν υπερβολικά ζεστή για τα χρονικά δεδομένα. Μόλις είχα ξυπνήσει με έναν φοβερό πονοκέφαλο και ετοίμαζα τον καφέ μου, ώσπου ξαφνικά μια λάμψη γέμισε τον χώρο και έκανε τα μάτια μου να χαθούν σε ένα λευκό και έντονο φως. Αν δεν είχα ζήσει στην κόλαση, θα ορκιζόμουν πως εκείνο το φως βγήκε από τον παράδεισο. Ήταν η αναμενόμενη από όλους εμάς τους επιστήμονες της εποχής ηλιακή έκρηξη που συμβαίνει κάθε 11 χρόνια σύμφωνα με τον ηλιακό κύκλο. Αν και συνηθισμένο φαινόμενο, μιας επαναλαμβανόταν σε μικρή κλίμακα κάθε έντεκα χρόνια εκείνη την μέρα ήταν αλλιώς.

  Όλες οι επικοινωνίες κατέρρευσαν και οτιδήποτε ηλεκτρονικό ξαφνικά έπαψε να ανταποκρίνεται λες και είχε πέσει πάνω στην γη μια βόμβα ηλεκτρομαγνητικών παλμών, όπως αυτές που συνήθιζαν να χρησιμοποιεί κάποτε το πρώην κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά αυτό ήταν η πιο ανώδυνη επίπτωση που θα μπορούσε να μας συμβεί. Η ενέργεια των φωτονίων που προσέκρουσε στην γη προκάλεσε μεταβολές στο γενετικό υλικό αρκετών ανθρώπων και του προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση.

  Αυτό που τόσα χρόνια θεωρούσαμε ως επιστημονική φαντασία έγινε ξαφνικά μαζικό φαινόμενο. Αλλά ενώ στην αρχή κάποιοι το θεώρησαν ως δώρο, αργότερα αυτό μετατράπηκε σε κατάρα, όχι προς τους ίδιους βέβαια αλλά προς την ανθρωπότητα και το σύνολο της γης. Οι ως τότε ισορροπίες που είχαν επιβληθεί από το οικονομικό σύστημα έπαψαν να υφίστανται μιας και όσοι άνηκαν στην πλευρά των αδύναμων τώρα είχαν κάτι για να τους κάνει να περάσουν στην απέναντι πλευρά κι αντίστροφα. Το θέμα όμως ήταν ότι δεν υπήρχαν μόνο άτομα με υπερδυνάμεις και χαρίσματα, αλλά και άτομα τα οποία δεν είχαν υποστεί καμία εμφανή μεταβολή μετά την έκρηξη, ανάμεσά τους κι εγώ. Θα αναρωτιέστε πως είναι αυτό δυνατόν, κι όμως οι πιθανότητες ακόμη και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις συνεχίζουν την επίδρασή τους πάνω μας χωρίς καμία διάκριση.

  Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και μέσα σε αυτά τα χρόνια όλα άλλαξαν. Τα κράτη όπως τα ξέραμε κάποτε δεν υφίστανται πια, μιας και δεν ήταν αναγκαία. Ακόμη ο κόσμος τα 5 πρώτα χρόνια γνώρισε έναν παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στους νέους ισχυρούς και στους απόκληρους όπως μας αποκαλούσαν εμάς που δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, τον οποίο και χάσαμε φυσικά μιας και οι δυνάμεις μας δεν συγκρινόταν ούτε στο ελάχιστο. Η συντριβή ήταν οριστική και πλέον βρεθήκαμε να υπηρετούμε τους καινούριους μας άρχοντες ως κατώτερα όντα που ήμασταν όπως στην αρχαιότητα οι σκλάβοι, χωρίς διακαιώματα και χωρίς δυνατότητα αλλαγής της παρούσας κατάστασης.

  Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Από την στιγμή εκείνη που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για το ανθρώπινο γένος. Η επιρροή της ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό ήταν καταστροφική, μιας και μπορεί να προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κάποιους αλλά άλλαξε και τον τρόπο γήρανσης των ανθρώπινων κυττάρων. Ο ρυθμός γήρανσης είναι τρομακτικός, μετά από 20 χρόνια το 98% του ανθρώπινου πληθυσμού είναι σε μια κατάσταση σωματική άνω των 70 χρονών και σαν να μην έφτανε αυτό το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί, είτε έχει δυνάμεις είτε όχι. Αυτό ήταν το υπέρτατο τίμημα μιας πρόσκαιρης Νιρβάνας.

  Όλο αυτό γνωστοποιήθηκε πριν από 3 χρόνια και από τότε η γη έχει γίνει μια ζωντανή κόλαση στην οποία βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχουν πια κανόνες, το μόνο που επικρατεί είναι μια απόλυτη αναρχία και το μόνο που βλέπεις είναι το χάος να κάνει παρέλαση μπροστά σου.

 Ίσως τελικά η προφητεία να ήταν σωστή, αν και η γη  πάντα βρίσκει τον τρόπο να ανανεώνει την ζωή πάνω σε αυτήν. Η ώρα μας πέρασε και ποιος ξέρει ποιο είδος να μας διαδεχθεί τώρα πια.  Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα συνεχίσει η εξελικτική διαδικασία πάνω στην γη. Όταν ένα είδος δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα στην εξελικτική κλίμακα απλά παραχωρεί την θέση του σε νέες μορφές ζωή. Μετά τους δεινόσαυρους εμείς και μετά από εμάς ποιος ξέρει τι...

Εμείς απλά περιμένουμε το τέλος να 'ρθεί...

Κώστας Σάλιακας

2009

Mr.Freeman & λοιπές σκέψεις

Λοιπόν είχα και παλαιότερα προσπαθήσει να δείξω κάποια πράγματα, αλλά πλέον με όλα αυτά που βλέπω και ζω ήρθε η ώρα να δώσουμε λίγο τούρμπο και να δείξουμε κάποια πράγματα που σίγουρα όσοι διαθέτετε έστω και λίγο μυαλό θα τα έχετε σκεφτεί αλλά ποτέ μέχερι τώρα δεν τα αναλύσατε , αλλά ακόμη και αν τα αναλύσατε σίγουρα κάποια στιγμή ή κουραστήκατε και το αφήσατε και ακόμη σας τρώει..
Σας έχω μιλήσει για τον Mr.Freeman ένα επαναστατικό animation από την ρωσία , το οποίο με την βοήθεια του jholidi  ο οποίος πραγματικά κάνει τρομερή δουλειά με τις μεταφράσεις και τους υπότιτλους μπορεί επιτέλους να γίνει κατανοητό και σε εμάς.

Όσοι έχετε ανάγκη από λίγη επίθεση στην αυτογνωσία σας και στο εγώ σας πάρτε ένα δείγμα από τα πολλά που έρχονται.
Και μην φοβάστε να αφήσετε ένα σχόλιο, απλά κάντε το , ας αναπτύξουμε τον διάλογο, γιατί μετά από την αυτογνωσία πρέπει να μπορείς να εκφραστείς για να αποδώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.

Ακούραστοι Πολιτικοί

The Arrivals

Καταιγίδα

Εάν ποτέ δεν έχετε δει την καταιγίδα μας δεν πρόκειται ποτέ να μας καταλάβετε. Οι δυνατότητες των παράφορων ψυχών μας στην πτώση στο βάθος της αβύσσου, όπου όλοι οι νόμοι του σύμπαντος χάνουν την αρχική τους σημασία. Και απότομη ανύψωση στα πέρα απ'τα σύνορα ύψη, όπου από τις ρουμπινιένιες ουρές των φλεγόμενων κομητών, κάποιος αδιανόητα μεγάλος υφαίνει τον ιστό της πραγματικότητας.
Στην αρχή σε ζεσταίνει απαλός, όπως το φιλί ενός μικρού παιδιού, ήλιος. Μετά το φως του ήλιου αρχίζουν να καλύπτουν τρύπια λευκά σύννεφα. Μετά γίνονται πιο πολλά, μαζεύονται σε παρέες. Μέχρι που η τελευταία δυνατή πνοή αέρα θα τους δώσει μορφή...τεραστίων μαύρων συστοιχιών. Και αυτά, σαν να τραβάνε έξω από τον ορίζοντα μέσα από τις σκισμένες άκρες μεταλλικού χρώματος το μέτωπο της καταιγίδας. Σύντομα το αστραφτερό μέταλλο, καλύπτεται από τις λοξές κουρτίνες της ισχυρής βροχής.
Με το πλησίασμα η καταιγίδα αρχίζει να απορροφά μέσα της τους ήχους. Πρώτα εξαφανίζονται οι ήχοι της ανθρώπινης παρουσίας, θόρυβος των κινητήρων των αυτοκινήτων στον δρόμο, το βουητό των αόρατων αεροπλάνων, που σκίζουν τα σύννεφα στον δρόμο προς αεροδρόμια. Ακλουθώντας, σιωπά το δάσος...παγώνει η πεδιάδα.
Πάνω από το κεφάλι βράζει σιωπηλά απόκοσμος σταχτί-κίτρινος στροβιλισμός, σταδιακά σχηματίζοντας σπιράλ γύρω από ακόμα αόρατο κέντρο.

Θα ακουστεί η τρομαγμένη φωνή ενός πουλιού. Θα διαπεράσει το τρίξιμο του σκουριασμένου ανεμοδείκτη, λες και ανοίγει την πόρτα για σπάνιες...αλλά τεράστιες σταγόνες της ζεστής βροχής. Και η βροχή, θα φέρει μαζί της την μυρωδιά της φρέσκο ραγισμένης πέτρας. Και μετά θα έρθει αφόρητα μεγάλη παύση. Η αίσθηση του χρόνου εμφανίζεται μόνο όταν περιμένεις κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό. Που έχει την δυνατότητα να αλλάξει όλη την ζωή μια για πάντα. Και αυτή τη στιγμή αυτό το σημαντικό, που προέκυψε στιγμιαία, στο κέντρο που βασιλεύει το χάος εκεί ψηλά, στρογγυλεμένο άνοιγμα, απ'όπου φαίνεται το μαύρο απύθμενο διάστημα...και απείρως μακρινά, παλλόμενα με διάφορα χρώματα αστέρια. Το μοναδικό πράγμα που πραγματικά θέλεις αυτή τη στιγμή είναι να σκίσεις το στήθος σου με τα ίδια σου τα χέρια, να τραβήξεις έξω την καρδιά που αγωνιά ακόμα, και με άγρια εκστατική φωνή να τη προβάλεις μπροστά...στον πρώτο κρότο της αστραπής. Δεν σκέφτεσαι τον θάνατο. Αγνοείς τον φόβο και τις αμφιβολίες. Αγωνιάς να γίνεις μέρος του μεγαλείου γύρω σου.... Να γίνεις μέρος αυτής της απερίγραπτης δύναμης που δημιουργεί και καταστρέφει κόσμους. Δύναμη που θολώνει τα όρια μεταξύ του προφανούς και φανταστικού. Δύναμη, η οποία εκδηλώνεται με γλυκιά γεύση της σημύδας και στην γυαλάδα του ζαφειριού, φτιαγμένο από την σταγόνα πυκνού φλεβικού αίματος, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κατά την πτώση της στα δροσερά μαρμάρινα σκαλοπάτια του ναού. Δύναμη που συνδυάζει την ευθύνη της προσωπικής επιλογής με παρορμητική βιασύνη ενός οργισμένου όχλου. Να γίνεις αυτή η δύναμη, θυσιάζοντας την μοναδικότητά σου, ρίχνοντάς την στην φωτιά της παραφροσύνης. Όλα τ'άλλα δεν έχουν σημασία. Τελείως ασήμαντα. Τόσο προσβλητικά λογικά για την αληθινή κατανόηση του εαυτού μας. Όχι.... Αν ποτέ δεν έχετε δει την καταιγίδα μας, τότε ποτέ δεν θα κοιτάξετε στις ψυχές μας. Αφού το θέλετε τόσο πολύ...Αλλά σκεφτείτε... Αν είστε πραγματικά έτοιμοι γι'αυτό.

Το κείμενο έχει γράψει ο Ιβάν Οχλομπίστιν. Στο βίντεο συμμετέχει ο Βαντίμ Ντεμτσιόγκ (Vadim Demchiog), ο άνθρωπος που έχει δώσει την φωνή του σε αρκετές εμφανίσεις του Mr. Freeman.

http://www.jhweb.gr/index.php?option=com_k2&view=item&layout=item&id=130

Για όλα αυτά που είμαστε και όλα αυτά που θα κάνουμε

Πολλές φορές οι απαντήσεις  έρχονται πιο γρήγορα από τις ερωτήσεις.. Πριν από λίγο κατάλαβα τελικά γιατί θέλω και διαλέγω το μονοπάτι που διαλέγω.. Σήμερα γιορταζε ο μικρός μου αδερφός και εκεί που δεν το περίμενε κανέις η αυλή μας γέμισε στο άκυρο από άτομα που έτυχε να γνωρίσω πριν από λίγο καιρό και έτυχε να καταλάβουμε ό ένας τον άλλο και μιλάω όχι για άτομα τηςηλικίας μου αλλά για άτομα 50+ χρονών που το καθένα έχει την δική του ιστορία να πεί..
  Κι εκεί που λέγαμε ότι θα περάσει έτσι η μέρα βρεθήκαμε όλοι με ένα ποτήρι να τσουγκρίζουμε ξανά και ξανά και να τα λέμε λες και γνωριζόμασταν χρόνια πολλά και όλοι να είμαστε το ίδιο σε μια παρέα που κακά τα ψέματα είχα πολλά χρόνια να νοιώσω έτσι... Άσχετα αν έιμαι 24 και οι παρέες μου είναι άτομα που έχουν τα διπλάσια και χόνια από μένα , αλλά ανάμεσα σε άτομα που εχουν ζήσει πολλες ζωές σαν την δική μου νοιώθω άνετα και εκτός ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα μου δείχνουν ότι αυτά που  λέω στην παρέα και στην κουβέντα πάνω έιναι σωστά..

  Μπορεί όλα να είναι σκατά αλλά ότι κι αν γίνει σε αυτή την κολοχώρα , με λίγα ή με πολλά λεφτά, όσο μπορούμε να πιούμε όλοι παρέα ένα κρασί με τους ανθρώπους που εκτιμάμε και που υπολογίζουμε και μπορούμε να κάνυμε κεφάλι και να είμαστε καλά με εμάς τους  ίδιους πρώτα και μετά με όλους τους άλλους τότε ότι κι αν έρθει έιμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε...
   Για αυτό και διαλέγω να μείνω και να παλεψω εδώ, για όλα αυτά που καποιοι δεν πρόκειτε να νοιώσουν ποτέ, για όλες τις στιγμές που είναι πιο πολύτιμες και από όλο το χρυσάφι και πλούτο του κόσμου, για την ανθρώπινη επαφή με άτομα σαν κι εμάς, άτομα ντόμπρα, τίμια και σταράτα , που δεν έμαθαν να μασάνε τις κουβέντες τους και που σε κοιτάνε στα μάτια όταν σου μιλάνε, για όλα αυτά που κα΄ποιοι δεν έζησαν και ίσως να μην ζήσουν ποτέ, για όλα αυτά που μας κάνουν να διαφέρουμε, για όλα αυτά που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε και να παλεύουμε μέχρι το τέλός ενάντια σε κάθε δυσκολ'ια και εμπόδιο..
  Τσουγκρίστε ένα ποτήρι και χτυπίστε την γροθιά στο τραπέζι, αυτό είμαστε και αυτό θα μέινουμε στους αιώνες των αιώνων, πέρα από κάθε μπαγαποντιά , πέρα από κάθε πουστιά και κάθε ατιμία.. Κάποτε ο μακρυγιάννης είπε , ότι και να μας κάνετε όσο και να μας πολεμήσετε θα μένει και ολιά για να συνεχίζει αυτό που είμαστε , έτσι και όσοι και αν φθαρούν, όσοι και αν ξεπουληθούν , όσοι και αν σκύψουν το κεφάλι και γονατίσουν πάντα θα μένει η ολιά απο αυτούς που θα συνεχίσουν να παλέυουν και να αγωνίζονται , όσο πικρό και αν έιναι το μεροκάματο , όσο μεγάλος και αν έιναι ο κόπος, πάντα με το χαμόγελο θα πάμε μπροστά , και μέσα από τα έργα μας θα δείχνουμε το δρόμο..
  Κι ας μην ακουστεί εγωηστικό όλο αυτό μιας και δεν έιναι καθόλου, όσο βαστάνε τα χέρια μας και οι πλάτες μας θα σηκώνουμε και τους άλλους μαζί, γιατί όπως κατάλαβα μέχρι τώρα, αυτοί που δεν λύγησαν και δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους είναι αυτοί που κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και την φλόγα αναμένη , σε όλα..
  

The path i choose

   Ήρθε και ο πολυπόθητος δεκαπενταύγουστος πού όλοι κάθε χρόνο ποθούν τόσο πολύ. Το μυαλό μου ακόμη ταξιδεύει στις διακοπές από τις οποίες πριν από λίγες μέρες επέστρεψα, τις καλύτερες της ζωής μου και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα χαλάρωσης και ξεκούρασης προσπαθώ να επιστρέψω πίσω στην ρουτίνα μου η οποία δεν μπου έλειψε καθόλου μπορώ να ομολογίσω..
   Σε 15 μέρες θα ξεκινήσω ακόμη ένα ταξίδι προς την Θεσσαλονίκη με σκοπώ να δώσω άλλη μια μάχη με τα μεγαθήρια της σχολής μπας και τους πάρω το πτυχίο που τοσο πολύ κυνηγάω.. Πιο λίγο από μια χούφτα μαθήματα, αλλά δεν έιναι αυτό, ποτέ δεν ήταν μόνο αυτό... Είναι τα μαθήματα που πιο λίγο από ποτέ με ενδιέφεραν πραγματικά, και αυτό για διάφορους λόγους, τόσο προσωπικούς όσο και πανεπιστημιακούς.. Τα θέματα είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά το υπόλοιπο κομμάτι δεν , και όταν λέω δεν δεν...

  Πολλές φορές έχω αναφέρει για την σχολή μου, για το περιβάλλον, για τους καθηγητές, για τους συμφοιτητές και πολλά ακόμη..Και δεν έχει νόημα να το αναφέρω ξανά... Άλλη μια μάχη που πρέπει να πάω να δώσω και όσο απλό και αν ακούγετε δεν έιναι, γιατί κάθε ανέβασμά μου για εξεταστική συνοδευεται ότι πρεπει να βρω και να μαζεψω 400 ευρώ, και μιας και το επάγγελμά μου δεν έιναι και το πιο προσοδοφόρω εδώ, αυτό συνεπάγεται όπως και στην εξεταστική του Ιούνη ότι είμαστε στην γύρα για μεροκάματα, καθάρισμα αυλών από χόρτα , αμπέλια μιας και έρχετε και ο τρυγιτός, και ότι άλλο απαιτεί αυτά που μαθαίνω από μικρό παιδί..
  Μερικές φορές αισθάνομαι ότι  η ίδια μου η ζωή με προετοίμασε ίσως καλύτερα από τον καθενα για αυτά που βιώνω τα τελευταία χρόνια και για αυτά που θα αντιμετοπίσω. Από την άλλη όμως μιλώντας όταν βγαίνω στο καφενέιο με άτομα που έχουν τα τριπλά και τετραπλά μου χρόνια συν εμπειρίες μου λένε ότι κανω λάθος που μένω στον τόπο μου και ότι όλοι οι κόποι και οι θυσίες δεν αξίζουν μία, και για τις γνώσεις που έχω πρέπει να φύγω έξω.
  Αυτό το έξω το έχω βαρεθεί πια, δεν το μπορώ , όλοι το πιπιλάνε σαν καραμέλα , ότι φεύγοντας από τον τόπο σου θα είναι καλύτερα.. Αυτό που έμαθα εγώ είναι πως αν όλοι φύγουν , ποιος θα μέινει να μαζέψει τα ασυμάζευτα.. Δεν ξέρω αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την φυγή παντώς τύπου. πόσο μάλλον από το μέρος που μεγάλωσα και έζησα..
  Μιλάω πάντα για τον εαυτό μου, και έχω μάθει πριν πω την γνώμη μου να μπορώ να κατανοήσω όλες τις γνώμες και τις απόψεις αλλά αυτή η φυγή μέσα μου φαντάζει σαν την μεγαλύτερη ήττα για μένα, χειρότερη ακόμη και από ότι κακό μας αποκαλούν έξω, χειρότερο ακόμη και από τις καταστροφικές επιλογές που κάναμε σαν λαός ψηφίζοντας σκάρτους ανθρώπους γιατί για μένα αυτή είναι η ύστατη παράδοση.. Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας , μιλάς από την ασφάλεια του νησιού και του ότι έχεις τους δικούς σου, ναι αλλά σκεφτείτε ότι το νησί μου όσο και αν προοδεύσει θα είναι 100 χρόνια πίσω από τον κανονικό κόσμο και αυτό λόγω της νοοτροπίας που κοουβαλάμε..
 Ηη αρπαχτή και το ξεζούμισμα είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά μας.. Αν και τα λίγα καλά μας δεν αρκούν για εξισοροπήσουν τα κακα μας.. Αλλά όπως και να το κάνουμε ο χρόνος θα δείξει , και αν συνεχίσω να έχω ιντερνετ θα σας ενημερώσω  για την πορεία που θα τραβληξω και κατά πόσο είναι σωστή ή λάθος.

 

Iced Earth
The Path I Choose lyrics

During the last rays of the sacred moon
I walk the desolate terrain cold and all alone
The rider came to me a black tornado, a violent mass
The cloud of evil rose, now I'm marked for all time

Temptation befell me
Darkness is calling for me
This is the path that I choose
This is the path that I choose

Forced power besieged in me
Showing visions of what will be
Now obsessed with my fate
I must go forth and conquer

The chosen one to lead the pack
This boiling hate has risen
From the depths of my blackened heart
This madness is my destiny

Temptation befell me
Darkness is calling for me
This is the path that I choose
This is the path that I choose

Μην ρωτάτε τι και πως , απλά μ άρεσε σαν ιδέα :)

Nikola Tesla Believe

Επιτέλους βρήκα τα δείγματα που ήθελ α και έφτιαξα ένα πρόχειρο σχέδιο με το τι είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Πάρτε μια γεύση και πείτε μου αν αξίζει και θα έχει ενδιαφέρον να το συνεχίσω.

αν και χρειάζεται αρκετή δουλειά είμια διατεθιμένος να το τελειωσω το αφιέρωμα στον άνθρωπο που με την ζωή του και το έργο του έγινε η αιτία να ακολουθήσω το δρόμο του φυσικού.

Απόπειρα να δώσω στοίχο στο Remember Me

   Όλοι ξέρουν πως όσο καιρό έχω το ιστολόγιo αυτό παράλληλα αασχολουμαι και με άλλα πράγματα ακόμη πιο δημιουργικά όπως με το γράψιμο τόσο κειμένων όσο και στοίχω ν και ποιημάτων μιας και το γραψιμο για μένα είναι από τους πιο αποδοτικούς τρόπους που με βοηθούν να εκφραστω.
Ακόμη ξέρετε πως λατρεύω τα κομμάτια του Νίκου και στο παρελθόν έιχα κάνει μια προσπάθεια να φτιάξω μερικά κλιπάκια για μερικά από αυτά τα οποία μου άρεσαν , αν ακαι οι ικανότητες μου απέχουν κατά πολύ από το επαγγελματικό επίπεδο πολλών, αλλά για την κάβλα μας εκφραζόμαστε να το πω πολύ χοντρά.
   Από αυτά τα κομμάτια αυτό που λατρεύω πιο πολύ είναι το Remember me το οποίο σε σχέση με όλα τα άλλα με κάνει να σιγοτραγουδάω στοίχους που μου έρχονται εκείνη την στιγμή. 'Ετσι σήμερα με το που ξύπνησα και τελείωσα με μερικές δουλειές που έπρεπε να κάνω , το έβαλα και με φουλ τα ηχεία άρχιασα να γράφω αυτόματα ακολουθόντας την μουσική, και βγήκε κάτι το οποίο είναι προσωπικό αλλά    αυτό μου ήρθε και είπα να το γράψω.. Νίκο είμαι σίγουρος πως μπορεί να μην σου αρέσει καν , αλλά η μουσική φτιάχνεται για αυτά που βγάζει στον καθένα και στην τελική μπορεί και να σ αρέσει α, απλά είναι μια ευκαιρία να σου δέιξω τι σημαινει για μένα.

Remember Me

This is how I became

everything is cool in my mind i think

but my heart wellcomes all the sorrow of the world inside.

Come and don't forget to remember me, 

everything i spent in this 

and it became dust 

lost in your minds shadows.

Memories and feelings overtake me

memories and anger  are crossing me.

Everything comes and fall with me 

but don't forget to remember me.

For all this time i was close to you 

for all this time my luck run through you

for all this time i was dead inside
never dare to forget about me.

Never come here again  with me 

but don't forget to remember me.

Everything comes and fall with me 

but don't forget to remember me.

Memories have to  become dust now 

while my sun is down

and clouds are covering the sky where i belong.

Death came to take me but he run away 

when he saw my darkest times.

There is something i wanted to share with you 

all my dreams  i wanted to be true 

but i ll never do 

so don't dare to come here again.

I don't care, I don't care, I don't care 

I will devour  all the shadows and i ll clear my sky.

I don't care, I don't care, I don't care 

I will devour  all the sorrow and i ll free myself.

Never come here again  with me 

but don't forget to remember me.

Everything comes and fall with me 

                                                         but don't forget to remember me

For all the darkness

 I have pass trough 

for all the sadness i own

my sky belongs to me 

so its time to forget about me.

Everything comes and rise with me 

so please don't dare  to remember me.

υ.γ.  Μπορεί τα αγγλικά μου να μην είναι τα καλύτερα αλλά αυτό είναι το Remember me για μένα.

Δύο ταινίες που θα σας κάνουν να το ξανασκεφτείτε!!!

Από καιρό σε καιρό διαβάζω στον Seventh  για τις ταινίες που προτείνει και μπορώ να πω πως έχω βρεί πολλές από αυτές ενδιαφέρουσες και μερικές έως πολλές τρομερά γαμάτες. Σε αυτό το κλίμα πρόσφατα έιδα 2 ταινίες οι οποίες με έκαναν να σκεφτώ, και η μία από τις 2 με έκανε να νοίωσω ότι είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από οποιαδήποτε άλλη ταινία έχω δει και ότι μπορεί δυστυχώς ή ευτυχώς να γίνει πραγματικότητα και αυτό με τρομάζει .

1) The man who came from earth

Γενικά δεν είμαι των ταινιών δωματίου. Τι εννοώ με αυτό; Θας σας πω, δεν μου αρέσουν οι ταινίες που κλείνονται όλοι σε ένα δωμάτιιο και μιλάνε και μιλάνε και ολη η ταινία εκτηλήσεται μέσα σε ένα χώρο μόνο με διαλόγους, αλλά αυτή η ταινία τα άλλαξε όλα αυτά για μένα.
Μια παρέα επιστημόνων όλων των ειδικοτήτων πάνε να χαιρετίσουν έναν συνάδελφό τους που παίρνει μετάθεση μετά από 10 χρόνια και αρχίζουν να μιλάνε για φιλοσοφικά, επιστημονικά αλά και θρησκευτικά θέματα όσπου σκάει η πρώτη βόμβα ότι ο κεντρικός χαρακτήραςέιναι πολύ πολύ ποιο μεγάλος από ότι φαίνεται, αν και κάποια σημέια έιναι προβλέψημα αυτό δεν σε χαλάει καθόλου , αλλά σου δίνει παραπάνω ευχαρίστηση μιας και σε βάζει μέσα στο κλίμα και σε κάνει ένα με τους ηθοποιούς, έχει σασπένς και πάντα λες μήπως είναι; μήπως είναι ; και τελικά ναι είναι αλλά αυτό σε κάνει να λες ρε φίλε καιόμως γίνεται.
Θα μου πείτε τωρα τι μας λεει τώρα , αλλά εμπιστευτείτε με, δείτε την και θα με θυμηθείτε..
Το μόνο σημείο που  με χάασε ήταν ένα μικρό γυρισματάκι στην ταινία αλλά  δεν πειράζει και αυτό έδινε ένα μικρό συν στην ταινία.
Δεν καταλάβατε τίποτα για την ταινία και αυτό είναι που θέλω να πετύχω για να μπορέσω να μην σας χαλάω ούτε ένα δευτεροόλεπτο.
υ.γ Δεν έχει καμιά σχέση με εξωγηινους, αν σας παραπλανεί και ο τίτλος και η αφίσα.

2) God Bless America

Mια ταινία η οποία θυμίζει έντονα το Leon  αλλά στο πιο χύμα χωρίς λογική , χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο. Ένας κοινός αμερικάνος μαθαίνει ότι δεν έχει και πολύ χρόνο στην διάθεσή του και αποφασίζει να κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα στην κοινωνία όπου ζει (δες και σκέψου Αμερικανική Πραγματικότητα) και στην πορεί α βρίσκει και μια βοηθό διάδοχο της Πόρτμαν ίσως..
Μαύρη σάτηρα και αρκετά σαρκαστική ταινία, στην οποία ο ήρωας κάνει αυτό που θέλουμε να κάνουμε όλοι μας και αυτό έίναι το σημείο κλεδί μιας και μιλάει στον καθένα ο οποίος έχει έστω και λίγο λογική και έχει αηδιάσει από το τι γίνεται γύρω μας, αλλά συνάμα αυτό είναι και το τρομακτικό σημέιο της ταινίας μιας και αυτή η ταινία μπορεί πολύ εύκολα αν το σκεφτείς να γίνει πραγματικότητα κάποια στιγμή. Δείτε την!!!!