Σπονδή στην Θλίψη

   Πρίν από μερικά χρόνια, είχα γράψει ένα ποιημα το οποίο έτυχε να το ξαναδιαβάσω πρόσφατα..Δεν θυμάμαι αν το έχω ξανα πέι αλλά τον τελευταίο καιρό έχω μπει σε μια διαδικασία γραφής και καινούριων ιδεών , αλλά και ανασύνταξης και ανασυγκρότησης συνάμα των παλιών ου έργων.. 
   Έτσι ξεχασμένο  σε ένα συρτάρι βρήκα το ποίημα αυτό και θυμήθηκα ότι το έιχα παρουσιάσει και εδώ πριν απο καιρό, έτσι μιας και μου ξαναθύμησε πόσο συμαντική έιναι η αυτόματη γραφή για μένα, μιας και ποτέ μου δεν σκέφτομαι κάτι πριν να γράψω, απλά αφήνομαι στα συναισθήματά μου και όταν τελειώνω βλέπω το τελικό αποτέλεσμα αποφάσισα να το αναδημοσιέυσω... 

Σπονδη στην θλίψη

...κι όταν η γνώση γίνεται άγνοια, και η άγνοια οδηγός,

σε σκοτεινά μονοπάτια βγάζει πάντα ο δρόμος...

Μονοπάτια γεμάτα θλίψη και οδύνη,

τα σημάδια μπορώ μονάχα να δω να χάνονται ένα ένα από τα μάτια μου

και το μόνο που γεμίζει την ψυχή μου είναι το δάκρυ της καρδιάς μου.

Μια κραυγή μπορώ μονάχα να βγάλω, μέσα από το ξερό μου στόμα ,

μια κραυγή η οποία δεν ακούγεται πουθενά και από κανένα.

Περίεργο συναίσθημα, το ανικανοποίητο,

το άδειο μου μυαλό γεμάτο με σκέψεις θολές χωρίς κανένα νόημα χωρίς καμία σημασία..

Ένα κουβάρι από λέξεις και ιδέες χωρίς κανένα αντίκρυσμα,

μια δίνη που με παίρνει μαζί της....

...ανίκανος να λυτρωθώ, από τον φαύλο αυτό κύκλο, 

πιο βαθιά βυθίζομαι και χάνομαι σιγά σιγά...

Τώρα μόνο η σιωπή μενει να θυμίζει την ανυπαρξία ..

αν και πια δεν νοιώθω έτσι όπως τότε, ήταν όμορφο που το ξαναβρήκα :D