Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

Πριν από 3 χρόνια προσπάθησα να γράψω  ένα διήγημα, και όπως πάντα έκλεισα τα μάτια, "συγχρονίστηκα" και μετά από λίγη ώρα βγήκε μια ιστορία η οποία τότε δεν σήμαινε και πολλά.
Μετά από 3 χρόνια ένας δικός μου άνθρωπος το είδε και με παρότρυνε με τα λεγόμενά του να το δημοσιεύσω.. Διαβάστε το και πείτε μου..

Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

  Όλα ξεκίνησαν τότε που όλοι μιλούσαν για την πιθανή μεγάλη καταστροφή που θα έρθει και την αναμενόμενη συντέλεια του κόσμου που θα έρθει σύμφωνα με κάτι ξεχασμένες στον χρόνο προφητείες. Στον αντίποδα όλων αυτών μια μικρή ομάδα που δεν το πίστευε και τους χλεύαζε καθώς τα θεωρούσαν όλα αυτά  απλές ιστορίες για να τρομάζουν τα παιδιά, κι ανάμεσα σ'αυτούς κι εγώ, αν και από μικρός είχα την αίσθηση ότι θα ζήσω το τέλος..

  Όλα άρχισαν ένα πρωινό του Δεκέμβρη, που αν και χειμώνας η μέρα ήταν υπερβολικά ζεστή για τα χρονικά δεδομένα. Μόλις είχα ξυπνήσει με έναν φοβερό πονοκέφαλο και ετοίμαζα τον καφέ μου, ώσπου ξαφνικά μια λάμψη γέμισε τον χώρο και έκανε τα μάτια μου να χαθούν σε ένα λευκό και έντονο φως. Αν δεν είχα ζήσει στην κόλαση, θα ορκιζόμουν πως εκείνο το φως βγήκε από τον παράδεισο. Ήταν η αναμενόμενη από όλους εμάς τους επιστήμονες της εποχής ηλιακή έκρηξη που συμβαίνει κάθε 11 χρόνια σύμφωνα με τον ηλιακό κύκλο. Αν και συνηθισμένο φαινόμενο, μιας επαναλαμβανόταν σε μικρή κλίμακα κάθε έντεκα χρόνια εκείνη την μέρα ήταν αλλιώς.

  Όλες οι επικοινωνίες κατέρρευσαν και οτιδήποτε ηλεκτρονικό ξαφνικά έπαψε να ανταποκρίνεται λες και είχε πέσει πάνω στην γη μια βόμβα ηλεκτρομαγνητικών παλμών, όπως αυτές που συνήθιζαν να χρησιμοποιεί κάποτε το πρώην κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά αυτό ήταν η πιο ανώδυνη επίπτωση που θα μπορούσε να μας συμβεί. Η ενέργεια των φωτονίων που προσέκρουσε στην γη προκάλεσε μεταβολές στο γενετικό υλικό αρκετών ανθρώπων και του προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση.

  Αυτό που τόσα χρόνια θεωρούσαμε ως επιστημονική φαντασία έγινε ξαφνικά μαζικό φαινόμενο. Αλλά ενώ στην αρχή κάποιοι το θεώρησαν ως δώρο, αργότερα αυτό μετατράπηκε σε κατάρα, όχι προς τους ίδιους βέβαια αλλά προς την ανθρωπότητα και το σύνολο της γης. Οι ως τότε ισορροπίες που είχαν επιβληθεί από το οικονομικό σύστημα έπαψαν να υφίστανται μιας και όσοι άνηκαν στην πλευρά των αδύναμων τώρα είχαν κάτι για να τους κάνει να περάσουν στην απέναντι πλευρά κι αντίστροφα. Το θέμα όμως ήταν ότι δεν υπήρχαν μόνο άτομα με υπερδυνάμεις και χαρίσματα, αλλά και άτομα τα οποία δεν είχαν υποστεί καμία εμφανή μεταβολή μετά την έκρηξη, ανάμεσά τους κι εγώ. Θα αναρωτιέστε πως είναι αυτό δυνατόν, κι όμως οι πιθανότητες ακόμη και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις συνεχίζουν την επίδρασή τους πάνω μας χωρίς καμία διάκριση.

  Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και μέσα σε αυτά τα χρόνια όλα άλλαξαν. Τα κράτη όπως τα ξέραμε κάποτε δεν υφίστανται πια, μιας και δεν ήταν αναγκαία. Ακόμη ο κόσμος τα 5 πρώτα χρόνια γνώρισε έναν παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στους νέους ισχυρούς και στους απόκληρους όπως μας αποκαλούσαν εμάς που δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, τον οποίο και χάσαμε φυσικά μιας και οι δυνάμεις μας δεν συγκρινόταν ούτε στο ελάχιστο. Η συντριβή ήταν οριστική και πλέον βρεθήκαμε να υπηρετούμε τους καινούριους μας άρχοντες ως κατώτερα όντα που ήμασταν όπως στην αρχαιότητα οι σκλάβοι, χωρίς διακαιώματα και χωρίς δυνατότητα αλλαγής της παρούσας κατάστασης.

  Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Από την στιγμή εκείνη που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για το ανθρώπινο γένος. Η επιρροή της ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό ήταν καταστροφική, μιας και μπορεί να προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κάποιους αλλά άλλαξε και τον τρόπο γήρανσης των ανθρώπινων κυττάρων. Ο ρυθμός γήρανσης είναι τρομακτικός, μετά από 20 χρόνια το 98% του ανθρώπινου πληθυσμού είναι σε μια κατάσταση σωματική άνω των 70 χρονών και σαν να μην έφτανε αυτό το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί, είτε έχει δυνάμεις είτε όχι. Αυτό ήταν το υπέρτατο τίμημα μιας πρόσκαιρης Νιρβάνας.

  Όλο αυτό γνωστοποιήθηκε πριν από 3 χρόνια και από τότε η γη έχει γίνει μια ζωντανή κόλαση στην οποία βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχουν πια κανόνες, το μόνο που επικρατεί είναι μια απόλυτη αναρχία και το μόνο που βλέπεις είναι το χάος να κάνει παρέλαση μπροστά σου.

 Ίσως τελικά η προφητεία να ήταν σωστή, αν και η γη  πάντα βρίσκει τον τρόπο να ανανεώνει την ζωή πάνω σε αυτήν. Η ώρα μας πέρασε και ποιος ξέρει ποιο είδος να μας διαδεχθεί τώρα πια.  Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα συνεχίσει η εξελικτική διαδικασία πάνω στην γη. Όταν ένα είδος δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα στην εξελικτική κλίμακα απλά παραχωρεί την θέση του σε νέες μορφές ζωή. Μετά τους δεινόσαυρους εμείς και μετά από εμάς ποιος ξέρει τι...

Εμείς απλά περιμένουμε το τέλος να 'ρθεί...

Κώστας Σάλιακας

2009