Η Αραπόμαντρα

  Τον τελευταίο καιρό έχω επισημάνει ότι έχω αρχίσει να στρέφομαι πιο σοβαρά προς το γράψιμο και έχω αρχίσει να βλέπω με διαφορετική προοπτική  κάποια πράγματα, καταστάσεις και κυρίως το τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Στα άμεσα πλάνα μου είναι να μπορέσω να καταγράψω καποια παραδοσιακά παραμύθια που έχω ηχογραφήσει ή καποια που σκεφτηακα μετά από προσωπική έμπνευση  αλλά και κάποιες ιστορίες που είτε γνωρίζω προσωπικά είτε είναι απολύτως φανταστικές.
   Έτσι με έναυσμα αυτό και με αφορμή καποια κέιμενα που διάβασα πρόσφατα θυμήθηκα κάποιες παλιές ιστορίες που λέγονταν τα παλιά χρόνια στο χωριό για την οικογένειά μου και για τους ανθρώπους που την αποτελούσαν. Μιας και όλα έιναι προφορικά και πάνε από παππούδες σε παιδιά είτε από τους γεροντότερους του χωριού οι οποίοι δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια ένας ένας φεύγει από κοντά μας αποφάσισα να τα γράψω και να τα συλλέξω όλα αυτά. Επειδή όμως με το θέμα του μπλογκ τόσα χρόνια, αλλά και με βάση τα παραπάνω λεγόμενα μου πριν από προσχέδια ή οτιδήπτε θα τα καταγράφω εδώ όλα μιας και το περιβάλλον είναι τέλειο αλλά και γιατί χρειάζομαι την βοήθειά σας και τις συμβουλές σας στο να γίνω καλύτερος. Ας ξεκινήσω όμως, γιατί το καλό έιναι αυτό που ακολουθεί και όχι η προσωπική μου φλυαρία.

Η αραπόμαντρα

Το παρακάτω κείμενο είναι 100% πραγματική ιστορία και είναι μια ιστορία την οποία συνήθιζε να διηγείται ο προπάππους μου στην οικογένεια και στους συγχωριανούς του σχετικά με μια προσωπική του εμπειρία.
   Για την οικογένειά μου ξέρω από το 1880 και μετά, παλαιότερες αναφορές λένε πως είμαστε μέχρι και την γενιά του παππού μου βέροι Λημνιοί μιας και η γιαγιά μου είναι από την Μικρά Ασία, οπο΄τε ο πατέρας μου και κατασυνέπεια κ γω έιμαστε μισοί Λημνιοί μισοί Μικρασιάτες με ρίζες που πάνε πίσω στην Μάνη.
  Η ιστορία που θα αφηγηθώ έχει διαδραματιστεί γύρω στο 1920-22 δεν είμαι σίγουρος γαι την ακριβή τοποθέτηση αλλά είναι μερικά χρόνια πριν γεννηθεί ο παππούς μου, όταν ο αδερφός του δεύτερος στη σειρά ήταν νεογέννητο. 

  Τα χρόνια εκείνα οι άνθρωποι της Ατσικής συνήθιζαν τους θερινούς μήνες να μένουν εκτός χωριού στις μάντρες τους οι οποίες ήταν διάσπαρτες στον κάμπο της περιοχής. Οι μάντρες όπως αποκαλύπτει και το όνομά τους ήταν στάνες στις οποίες φιλούσαν τα πρόβατά τους και δίπλα όλες έιχαν ένα μικρό καλυβάκι στο οποίο έμενε η οικογένεια το καλοκαίρι όσο καιρό διαρκούσε η καλοκαιρινή βοσκή μιας και ήταν ασύμφορο να πηγαινοέρχεσα με τα ποδια ή τα μουλάρια από το χωρίο για να πας στα ζώα σου.

  Η οικογένειά μου έιχε στην κατοχή της μια μάντρα, η οποία σύμφωνα με παλιές ιστορίες κάποτε άνηκε σε έναν αράπη. Αράπηδες έλεγαν επι τουρκοκρατίας όσους έιχαν φέρει από την αφρικοί οι Μωαμεθανοί. Έτσι οι παλιοί κάτοικοι του χωριού της έιχαν δώσει το όνομα Αραπόμαντρα. Η μάντρα αυτή είχε μια περίεργη ιστορία να την περιβάλει, σχετικά με το πως πέθανε ο πρώτος της ιδιοκτήτης και πως το πνέυμα του όπως λένε στοίχειωνε το οίκημα, η οποία πλέον έχει ξεθωριάσει από την μνήμη των συγχωριανων μου, μιας και πέρασε πανω από ένας αιώνας,

  Όπως προείπα τότε ο κόσμος έμενε εκέι για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η μάντρα ήταν απόλυτα λειτουργική. Έτσι η οικογένεια Σάλιακα έμενε εκεί, ο προπάππους μου, η προγιαγγιά μου, η πρώτη τους κόρη 2-3 χρονων τότε και ο νεογέννητος θείος του πατέρα μου. 

 Ο αδερφος του παππού μου τότε νεογέννητο μωρό έμενε αρκετές ώρες εκει μόνο του, όταν οι προγιαγια μου έκανε δουλειες και ο προπάππους μου έβοσκε τα πρόβατα. Ο οικογένεια μου είχε να λεει πως αν και μωρό δεν έκλαψε ποτέ, κάτι που για τα βρέφη είναι ασυνήθιστο και είχαν να λένε πως κάτι προσέχει το μικρό βρέφος και πάντα γελούσε σαν να βλέπει κάτι παραπάνω. Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι του τι γινόταν σε αυτό το οίκημα. 

  Κάθε βράδυ έξω από την μάντρα ακουγόταν περίεργοι θόρυβοι μετά τις 1-2 το βράδυ αλλά κανείς δεν τολμούσε να ξεμύτίσει τότε για να δει μιας και ούτε ρεύμα υπήρχε και ο φόβος ήταν παραπάνω γιατί ζουσαν σε περιέργες εποχες μιας και στο νησί  είχε απελευθερωθεί πρόσφατα από τον τουρκικό ζυγό και υπήρχαν συνεχώς αναφορές για διάφορα περιστατικά.

  Ο προπάππους μου κάθε πρωί που έβγαζε το κοπάδι για βοσκή παρατηρούσε πως τα πρόβατα δεν έτρωγαν και πως στο πρωινό άρμεγμα το γάλα ήταν παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Τότε απορρημένος έιπε πως ένα βράδυ θα παραφυλάξει να δει τι πραγματικά γίνεται..

  Έτσι το βράδυ μόλις σουρούπωσε άραξε στην περασιά που οδηγεί στην μάντρα αλλά τον πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή κατά τα μεσάνυχτα άκουσε θόρυβο όπως και τα άλλα βράδυα. Ανοίγει απορρημένος τα μάτια και αυτό που αντίκρυσε τον άφησε αναυδο.. Είδε το κοπάδι του να βγαίνει από την μάντρα και να το οδηγεί μια μαυρη μορφή κρατώντας μια κατσιβέλικη κατσώνα. Τότε πήγε να σηκωθεί αλλά ένοιθε καρφωμμένος στο χώμα και έβλεπε όλο το κοπάδι να  τον περνά από πανω του αλλά χωρίς να τον πατά μιας και τα πρόβατα αναπηδούσαν από πάνω του. Ο τρόμος του ήταν έκδηλος, αλλά ούτε να φωνάξει μπορούσε μιας και η αόρατη δύναμη που τον κρατούσε καθηλωμένο στο χώμα του είχε πάρει και την φωνή όπως έλεγε αργότερα.. 

  Μόλις πέρασε και το τελευταίο πρόβατο, ήρθε κοντά του η μορφή και έσκυψε από πάνω του. Τότε ο προπάππους  μου έιδε ένα ψηλό μάυρο άντρα να του λέει πως πρεπει να μην ξανακάνει αυτό που έκανε και πως σε λίγη ώρα θα μπορεσει να παέι πίσω στην μάντρα. Ακόμη του είπε πως δεν πρέπει να φοβάτε, αλλά και να μην προκαλέι αυτά΄που βλέπει.. 

 Έτσι ο προπάππους μου γύρισε έντρομος στο καλύβι και μετά από πολύ καιρό μίλησε για το περιστατικό αυτό και θεωρούσε ευλογία που το νεογάννητο δεν κλαίει ποτέ..

  Κάπως έτσι ενισχύθηκε στο χωριό ο μύθος της αραπόμαντρας και συνδέθηκε με την οικογένειά μου ακόμη πιο πολύ..

Αυτή την ιστορία την έμαθα από κατι μακρυνούς μας συγγενείς που ήρθαν μετά από πολλά χρόνια από τον Καναδά όπου έιχαν πάει μετανάστες και έτσι με το που κατάλαβανν ότι είμαι της οικογένειας ήταν το πρώτο πράγμα που μου έιπαν για τον προππάπου μου.

Κάποια στιγμή θα γράψω και άλλα περιστατικά που περιβάλλουν την οικογένειά μου, τα οποία νομίζω έιναι κάπως ιδιαίτερα.