Όλα επαναλλαμβάνονται

Αλήθεια, αναρωτώμαι, γιατί όλοι μας μένουμε σιωπηλοί παρατηρητές σε όλα όσα γίνονται και μας αλλάζουν τη ζωή. Καθόμαστε απλοί παρατηρητές σε όλες τις αδικίες που γίνονται σε βάρος μας αλλά και σε βάρος των άλλων. Προχθές στην Ναβαρίνου ένα αμάξι χτύπησε ένα παππού και τον έριξε κάτω. Κανένας όμως δεν έτρεξε να τον σηκώσει και να δεί αν είναι καλά, ένας πήγε μόνο αλλά δε μπορούσε να τον σηκώσει και φώναζε για να τον βοηθήσουν , όμως όλοι 'έβλεπαν και δεν έκαναν τίποτα , ακόμη και ο κολλητός μου μου είπε άστο και πάμε, αλλά δεν άντεξα να μείνω απλός παρατηρητής στην ανάγκη του άλλου και έτρεξα να βοηθήσω. Δεν θα ήθελα αν κάποτε βρεθώ στην ίδια θέση να μη μου απλώσει κανείς το χέρι, να μείνω για πάντα στο χώμα αβοήθητος ενώ γύρω μου υπάρχει τόσος κόσμος ο οποίος ξέρω ότι μέσα του θέλει να με βοηθήσει αλλά δε μπορεί γιατί έμαθε απλά να παρατηρεί. Όλα ξεκινούν από μια απλή κίνηση , ένα άπλωμα του χεριού στον συνάνθρωπο. Κι αν στο κάτω κάτω δεν νοιάζεστε για τον άλλον κάντε το για τον εαυτό σας, γιατί κάποτε και εσείς θα βρεθείτε στην ίδια θέση.

και κάτι που έγραψα επηρεασμένος από παρόμοιες καταστάσεις:
παλεύω να σταθώ στην άβυσσο αλλά κανείς δε μου απλώνει το χέρι να κρατηθώ. Μόνος μου παλεύω , μόνος μου προσπαθώ να αναπνεύσω αλλά όλοι μου χώνουν πιο βαθιά το κεφάλι μέσα στο νερό. Δενέχω στήριγμα, ένα χέρι να πιάσω να σηκωθώ από κάτω που έχω πέσει. Στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα χάος και σε αυτό προσπαθώ να βάλω μια σειρά. Κάθε μέρα και στιγμή προκύπτει και από κάτικαινούριο. Κάποτε ήμουν αισιόδοξος και προσπαθούσα να κάνω τους πάντες να χαμογελούν. Πλέονδεν έχω τη δύναμη να κάνω τον εαυτό μου να χαμογελάσει, η θλίψη με κυριεύει και η αγωνίακατακλύζει την καρδιά μου. Δεν ξέρω αλλά νιώθω πως σέ όλα είμαι μόνος μου. Δεν αντέχω άλλο, έχω χάσει τη χαρά και την αισιοδοξία μου. Μου τα πήραν μακριά, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ ναδραπετευσω από τα δεσμά που με κρατάνε.

Βλέπω ανθρώπους να περνάνε βιαστικοί
από μπροστά μου. Ούτε ένα βλέμα , ούτε ένα χαμόγελο,
μια κίνηση του χεριού. Άγνωστος σε μια πόλη αγνώστων.
Φιγούρες άγνωστες τραχιές και φίνες.
Άνδρες γυναίκες και παιδιά, όλοι άγνωστοι ,μα όλοι
είμαστε το ίδιο. Δεν ξέρω, μα νοιώθω ότι μας συνδέει όλους κάτι βαθύ, κάτι το οποίο δε μπορώ ναεξηγήσω. Ένα νόημα στη ζωή μας θα υπάρχει , δε μπορεί!
Δεν ήρθα, δεν ήρθες , δεν ήρθαμε για να είμαστε άγνωστοι. Η ζωή μας κυλά, νιώσε τον αέρα , πιάσε το χέρι μου και πάμε. Πάμε αλλού όπου δε θα είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Δες το νερό που κυλά, τον αέρα που φυσά και ανέπνευσε.
Επιτέλους είμαστε ελεύθεροι.
Κωνσταντίνος Χ. Σάλιακας