Μυημένος στο Rock

Είδατε που σας το έλεγα, ε? Όχι που δε θα ξαναέγραφα ;D. Η αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι το ότι ήθελα να μοιραστώ με κάποιον το πως μυήθηκα στον μαγικό kόσμο της Rock μουσικής και σιγά σιγά στο πιο δυνατό Metal (εξαιρείται το death, ακόμη μου κάθεται κάπως, δεν είναι τυχαίο που όσα κορίτσια έχω γνωρίσει και που ακούνε Metal, ναι υπάρχουν και τέτοιες, όλες μα όλες ακούν Death Metal περισσότερο.). Βασικά , θα μου πεις σιγά ρε μεγάλε δεν ακούς μόνο εσύ Rock, η πλάκα είναι ότι μέχρι πριν από 3 χρόνια το συχαινόμουν όσο τίποτα στον κόσμο. Ναί όπως το λέω. Άκουγα Rock και αρρώσταινα. Όλα άλλαξαν όταν ήρθαν τα αποτελέσματα ότι πέρασα στη Θεσσαλονίκη και θα άλλαζα περιβάλλον. Τότε είχαν πρvτοβγάλει οι System of a down το B.Y.O.B., το θυμάμαι γιατί αύτό το κομμάτι φταίει για όλη τη μετάπειτα πορεία μου. Την πρώτη φορά που το άκουσα ήμουν στο νησί και ετοίμαζα τις βαλίτσες μου. Περιτό να πώ ότι έκλεισα την τηλεόραση κατευθείαν, τόσο πολύ το είχα σιχαθεί μόλις το πρωτοάκουσα, πόσο μάλιστα για κάποιον ο οποίος έιχε μαύρα μεσάνυχτα για τη Rock μουσικής , τι να κάνεις όταν το μόνο που ακούν οι δικοί σου είναι Καζαντζίδης. Όταν ήρθα στην Θεσσαλονίκη λοιπόν , ήταν ένα κανάλι που το έπαιζε συνέχεια. Έτσι όσο το άκουγα τόσο μου άρεσε, και παρακολουθούσα το κανάλι αυτό μόνα και μόνο για να ακούσω το κομμάτι αυτό.
Μετά από λίγο καιρό γνώρισα τον κολλητό μου τον Αντώνη και έτσι σιγά σιγά άρχισα να εθίζομαι στη Rock μουσική, τόσο που πλέον δε νομίζω ότι μπορώ χωρίς να ακούσω έστω και ένα κομμάτι από τα θεϊκά κομμάτια των Iced Earth ή των Disturbed ή των Blind Guardian και του θεού Bruce Dickinson. Έτσι που λέτε. Πάντως η πλάκα είναι πως είχα ένα φίλο ο οποίος άκουγε rock και του την έλεγα πάντα και τον κατέκρινα για τις βλακείες , ΄όπως πίστευα τότε ότι άκουγε. Τώρα ο φίλος μου αυτός είναι ματατζής στην Αθήνα όπως έμαθα και από όσο γνωρίζω κόβει φλέβα για την Πέγκυ Ζήνα (ασχολίαστο). Παρεμπιπτόντως ρε Βασίλη αν το διαβάσεις ποτέ πάρε κανά τηλ. μιας και έχασα το δικό σου καθώς χάλασε η sim.
Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα γράψω για το πως η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και η παραμονή μακριά από το σπίτι, σε κάνουν να αλλάζεις ριζικά και τρόπο ζωής και συνήθειες καθώς μηδενίζεις το κοντέρ της ζωής σου και το βάζεις να γράφει καινούρια χιλιόμετρα σε μία καινούρια πίστα(πω πω πως τα λέω ο άνθρωπος ;Ρ )..

Υ.Γ. Αντώνη νομίζω πως ένα comment απαιτείται μιας και εσύ είσαι ο ηθικός αυτουργός...