μακάρι να μπορούσα να πατήσω pause....

Οι μέρες περνούν και χάνονται δίνοντας τη σειρά τους σε άλλες και αφήνοντας το χρόνο να κυλά.. Είναι στιγμές που απλά η πιο μικρή στιγμή σου φαίνεται αιώνας , αλλά οι ο περισσότερος καιρός περνάει πολύ γρήγορα χωρίς να το καταλάβουμε.. Εδώ στην Καβάλα έχω πλέον συνειδιτοποιήσει και τις δύο περιπτώσεις, μέσα από την καθημερινότητα μου.. Πλέον δε ξέρω , αλλά αισθάνομαι ότι αφήνω το χρόνο να φεύγει μέσα από τη ζωή μου άσκοπα και να χάνω πολλά πράγματα.. Όποτε προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ και να αναδιοργανοθώ , αδρανώ και το χάνω... Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται πολύ μπερδεμένα , αλλά πιστέυω ότι είνα μια κατάσταση που πολλοί έστω και ασυναίσθητα θα έχουν παρατηρήσει, δηλαδή ότι οι ρυθμοί της ζωής μας έχουν γίνει τόσο γρήγοροι που πλέον έχω την αίσθηση ότι ξεχνάμε να ζήσουμε πραγματικά, ο καθενας με τον δικό του τρόπο βέβαια.. Θυμάμαι μια διαφήμηση καιρό πρι που διαφήμηση για ένα παυσίπονο , που έλεγε, οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας έιναι πολύ γρήγοροι, γρήγορο φαγητό , γρήγορες γυναίκες, ή καπως έτσι κ πάει λέγοντας.... Πολλές φορές θα ήθελα να πατήσω ένα στοπ και να απολάυσω την κάθε στιγμή στο έπακρο, να αφήσω το χρόνο να γίνει αιώνιος κάποιες φορές, για να απολαύσω την συντροφιά των δικών μου ανθρώπων που δυστυχως είμαι αναγκασμένος να τους βλέπω πολύ λίγο και ανα μεγάλα διαστήματα.. Ο χρόνος πολλές φορές μοιάζει να είναι αδυσώπητος, αλλά στο κάτω κάτω έτσι ήταν πάντα, οι μόνοι που αλλάζουμε συνεχώς έιμαστε εμείς ..

παιδικά χρόνια

Το κέιμενο που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε όλους εμάς που γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 80 και ξέραμε να είνμαστε παιδιά..
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

νοσταλγία

Δε ξέρω τι με πιάνει πάντα και γράφω χαράματα στο blog, ισως να είναι η μόνη στιγμή που γύρω μου δεν ακούγεται ο παραμικρός θόρυβος και αισθάνομαι απολυτα ήρεμος και συγκεντρωμένος.
Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια και 6 μήνες από τότε που άρχισα να γράφω στο μπλόγκ μου. Στην αρχή δεν ήξερα καν τι να γράψω, αλλά με τον καιρό έκανα τη σελίδα αυτή κατ΄εικόνα και καθ' ομοίωσι μου. Καθόμουν και διάβαζα τις παλιές μου αναρτήσεις , πράγματα που μοιράστικά με όλους , και είτε που με έκεναν χαρούμενο , είτε που με γέμισαν με απογοήτευση και έπρεπε να τα μοιραστώ. μπορώ να πω πως λίγο με έπιασε μια μελαγχολία και μια νοσταλγία για το παρελθόν , για όσα έχω περάσει και τα έχω γράψει εδώ, πολλά από τα οποία είχα ήδη ξεχάσει, αλλά χάρη στο save υπάρχουν ακόμη αποθηκευμένα..
Και το πιο ωραίο είναι ότι δεν ήμουν μόνος μου , πέρα από τους περαστασιακούς αναγνώστες μου είχα άτομα που διάβαζαν σε συχνή βάση όσα έγραφα και θέλω να πιστέυω ότι δε με έχουν βαρεθεί τόσο καιρό και ότι ακόμη μπαίνουν στον κόπο να ρίχνουν μια ματιά που και που .. :)))
Αυτή τη στιγμή το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ζητήσω ένα μεγάλο ευχαριστώ , που με υπομένετε πέρα από τις γκρίνιες μου και διαβάζετε ακόμη όσα γράφω.. :)

Η έννοια του κακού και του θείου μέσα από ένα manga

Καλησπέρα. Μετά από ένα μήνα και κάτι μέρες που έχω να γράψω, λόγω έλλειψης ιντερνετ, τα κατάφερα και να ΄μαι πάλι εδώ.
Τον τελευταίο μήνα έχουν γίνει πάρα πολλές αλλαγές στην καθημερινή μου ζωή, πρώτα από όλα απέκτησα δική μου σύνδεση στο ιντερεντ, επιτέλους ήρθε αυτή η άγια στιγμή. Άρχισα γυμναστήριο κ παράλληλα μια πολεμική τέχνη, και πιο συγκεκριμένα Ninjutsu.΄Eχω και μερικά ιδιαίτερα στο ΤΕΙ της Καβάλας, οπότε ο χρόνος μου είναι κάπως περιορισμένος..
Πάντως μετά από την σύντομη περιγραφή της παρούσας μου κατάστασης ας περάσω στο λόγο για τον οποίο αρχισα να γράφω στις 3 τα ξημερώματα..
Πριν από λίγο βρήκα στο ίντερνετ , ένα chapter από το αγαπημένο μου manga το Berserk. Ίσως το πιο βίαιαιο και βάναυσο Ιαπωνικό κομικ που υπάρχει , αλλα ταυτόχρονα και το πιο φιλοσοφιμένο που έχω διαβάσει ποτέ.. Πρώτη φορά είδα κομικ που να έχει τη βάση λογοτεχνικού έργου, με μια ιστορία που ξετυλίγεται εδω και 20 χρόνια , μιας και πρωτοβγήκε το 1988 ή το 89 αν δν κανω λάθος κ μέχρι και τώρα ξετυλίγεται αφήνοντας όλους μας με το στόμα ανοιχτό.
Λοιπόν για να επανελθω λίγο γιατί ο ενθουιασμός μου με κάνει να μιλάς ακατάπαυστα για αυτό, το chapter αυτο που λέτε θεωρείται εξαφανισμένο, καθώς ο δημιουργός του το απέσυρε λίγο καιρό μετα από την κυκλοφορία του στην αγορά , με την δικαιολογία ότι λέει πάρα πολλά εκει , πολύ νωρίς για την σειρά.
ποιο συγκεκριμένα:

"In 1996, Young Animal released Episode 83 of Berserk. It contained the most controversial subject matter in the series, a conversation between Griffith and the god of Berserk, The Idea of Evil. It was removed from the collected manga (1997) by Miura upon his request. The reason he gave for its removal is that it said too much, too early in the series. "

Σε αυτό το chapter περιγραφεται η ένοια του κακού και γενικότερα του θεού εκείνου του κόσμου ή τουλ αυτού που ανθρωποι θεωρούσαν θεό τους.
Όσοι θέλετε διαβάστε ΕΔΩ και θα δείτε μια φιλοσοφική άποψη του τι έιναι θεός και ποιο συγκεκριμένα το πραγματικό κακό ή πιο σωστά ποια είναι η ιδέα γύρω από το κακό, που κάποιο του έδωσαν θείκή μορφή..
Μπείτε στον κόπο να ρίξετε μια ματιά και πείτε μου τι εντύπωση σας άφησε. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον ...
Eπίσης μπορείτε να δείτε και με τη μορφή βίντεο μιας και κατάφερα να το βρώ στο youtube:



υ.γ. Όσοι θέλετε να διαβάσετε την σειρά manga, δείτε ΕΔΩ .
Και να θυμίσω ότι το κομικ αυτό απευθύνεται σε ώριμους αναγνώστες λόγω της σκληρότητας και της ομώτητας που έχει..