Μόνος σε ένα σύμπαν συμπτώσεων, ή μήπως όχι;

Πόσες φορές σας έχει τύχει εκεί που κάθεσται μέριμνοι στο λεωφορείο να προσέξετε κάποιον ο οποίος να σας κάνει εντύπωση και το βλέμμα σας να καρφωθεί πάνω του στιγμιαία αλλά να καταλάβετε πως είτε κάπου τον ξέρετε ή πως θα τον γνωρίσετε στο μέλλον , και μετά από μια ή δυο μέρες να είστε εντελώς "τυχαία" για καφέ μαζί;
Το αίσθημα που σας περιέγραψα, που νιώθει κανείς την πρώτη πρώτη στιγμή το καταλαβαίνεις και το κατανοείς αφού γνωρίσεις το άτομο, και τότε μόνο λες ότι το προαισθανόμουν. Αυτό πλέον τεινει να γίνει συνήθεια πλέον τόσο που λες δε μπορεί να είναι σύμπτωση. Δεν ξέρω πολλά για τον κόσμο, αν και η επιστήμη που σπουδάζω έχει ως στόχο την μελέτη και την κατανόησή του, το μόνο που μπορώ να πω με τρομερή βεβαιότητα είναι ότι δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, γιατί δεν υπάρχουν. Αυτή η πεποίθηση κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει όλο και πιο πολύ μέσα μου, γιατί περιστατικά όπως το παραπάνω μου συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, τόσο που πλέον όταν σταθεί το βλέμμα μου στιγμιαία σε κάποιον είμαι σίγουρος πως θα τον γνωρίσω την άλλη μέρα, όσο ασύνδετες κι αν φαίνονται οι πορείες μας.
Μπορεί να φαίνονται κάπως περίεργα όλα αυτά αλλά τα χρησιμοποιώ για να τεκμηριώσω την άποψή μου ότι όλα έχουν ένα σκοπό που γίνονται. Δεν έχετε ποτέ αναρωτηθεί αν όντως είναι όλα τυχαία στην ζωή μας και καθόλου προβλέψιμα ή μήπως είναι μέρος ενός προγράμματος και είναι ήδη προαποφασισμένο το τι θα γίνει στο μέλλον. Έτσι όμως αφαιρείται αυτόματα η ελεύθερη βούλησή μας και κάθε μέρος της ζωής μας είναι μέρος ενός αλγόριθμου στον οποίο είμαστε απλές συστοιχίες και τίποτα παραπάνω χωρίς καμιά δυνατότητα ελέγχου της ζωής μας.
Το συγκεκριμένο θέμα πιστεύω ότι θα υπάρχουν πολλοί που θα το φέρνουν κάθε τόσο στο μυαλό τους και θα προσπαθούν ,όπως και εγώ , να βγάλουν μια άκρη. Η προσωπική μου άποψη είναι πως τίποτα δε γίνεται στην τύχη, αλλά κρύβει κάτι βαθύτερο που το καταλαβαίνεις μόνο όταν ολοκληρωθεί και δεις την πλήρη εικόνα, βέβαια βασική προϋπόθεση θα είναι πρώτα να έχεις αναρωτηθεί για να είσαι έτοιμος να δεις την απάντηση όταν δοθεί Δείτε το και λογικά, το να έρθω και να σου πω 7 για εσένα δε σημαίνει τίποτα .Όταν όμως ήδη με έχεις ρωτήσει πόσοι είναι οι νάνοι στο παραμύθι της χιονάτης ,τότε θα βγάλεις κάποιο νόημα. Βέβαια ως ανθρώπινο ον το οποίο σκέφτεται και πάνω από όλα σέβεται τον εαυτό του και την ύπαρξή του δε μπορώ με τίποτα να δεχθώ πως είναι μόνο αυτό στην ζωή μας, δηλαδή ότι όλη μας η ζωή κατευθύνεται απόλυτα από κάτι ανώτερο, ή έστω από κάτι το οποίο δε μπορούμε να καταλάβουμε σε βάθος ούτε να το προσεγγίσουμε , χωρίς να μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Κάποιο ρόλο θα παίζουμε σίγουρα και εμείς , και δε θα είμαστε απλά πιόνια στα χέρια κάποιου.
Σίγουρα υπάρχουν κομμάτια στην ύπαρξή μας τα οποία είναι καθορισμένα, όπως στην γενετική βιολογία ο κώδικας του DNA μας χωρίζεται σε τριπλέτες τα κωδικόνια τα οποία είναι οι τριάδες διαδοχικών νουκλεοτιδίων(ή αλλιώς βάσεων του DNA) που κωδικοποιούν ένα ορισμένο αμινοξύ.Στην ανασυνδιασμό του DNA που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ουσιών χρήσιμες στον άνθρωπο , όπως η ινσουλίνη η οποία με αυτή τη μέθοδο παράγεται απευθείας από βακτήρια, αυτά τα τμήματα παίζουν πρωταρχικό ρόλο ως κομμάτια που περιέχουν κάποια χρήσιμη πληροφορία για το κύτταρο, αλλά ακόμη πιο σημαντικό ρόλο παίζει το πως θα συνδεθούν γιατί αυτό καθορίζει το αποτέλεσμα και θα μας δείξει αν πρόκειται για επιτυχία ή για μια πλήρη αποτυχία.
Ξέρω πως το παράδειγμα να χρησιμοποιήσω είναι τρομερά μπερδεμένο αλλά αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν προσπαθώ να καταλάβω πως "δουλεύει" η ύπαρξή μας. Αν αυτά τα "τουβλάκια" για χάρη απλουστίας είναι τα ήδη προγραμματισμένα κομμάτια της ζωής μας στα οποία παρατηρούμε πως όλα έχουν μια λογική σειρά και ξεφεύγουν από τον ορισμό της σύμπτωσης , και ο τρόπος και το σημεία στα οποία τα συνδέουμε είναι η προσωπική μας βούληση και οι αποφάσεις που παίρνουμε στην ζωή μας χωρίς να μπορεί κανένας άλλος να επέμβει εκτός από εμάς και το τονίζω αυτό μόνο εμάς, τότε όλο αυτό το σύνολο από "τουβλάκια" και σημεία σύνδεσης ίσως να είναι ένα μοντέλο της πραγματικής ανθρώπινης 'ύπαρξης Απλά ίσως κάποιος μας δίνει τα τούβλα και εμείς βάζουμε την κόλλα και την δουλειά προκειμένου να δημιουργήσουμε κάτι , και ίσως αυτό το κάτι να είναι η ζωή μας.
Για πολλούς όλα τα παραπάνω αποτελούν περιττά πράγματα και πως ίσως είναι κάπως ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά όταν καθίσεις να σκεφτείς ποιο στα αλήθεια είναι το πραγματικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μόνο υποθέσεις και να κατασκευάζεις τα μοντέλα ύπαρξης που θεωρείς εσύ σωστά για υποστηρίξουν τις απορίες σου.
Το μόνο σίγουρο πράγμα στην διάρκεια της ζωής μας είναι η άγνοια η οποία μας διακατέχει και η ανάγκη μας για να μάθουμε τι πραγματικά τρέχει γύρω μας. Ακόμη και ο θάνατος που λέγεται πως είναι το πιο σίγουρο πως θα γνωρίσει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του , στην πραγματικότητα κρύβει τα πιο πολλά αινίγματα από οτιδήποτε άλλο γεγονός στην ζωή μας. Αλλά αυτό είναι το συναρπαστικό κομμάτι της ζωής μας, να αναζητούμε απαντήσεις στα ερωτήματα της ύπαρξής μας και γενικά την αλήθεια που περιβάλλει τον κόσμο μας. Σκεφτείτε πόσο βαρετή και ατέλειωτη θα ήταν η ζωή μας αν ξέραμε όλες τις απαντήσεις σε αυτά που μας απασχολούν.
Δεν ξέρω για το πόσο σας κίνησα το ενδιαφέρον για να αναρωτηθείτε αλλά ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις σκέψεις μου.Oι απόψεις σας είναι ευπρόσδεκτες και θα περιμένω να μου πείτε πως βλέπετε το θέμα από τη δική σας οπτική γωνία. Θα κλείσω με μια γελοιογραφία του Αρκά που ταιριάζει στο όλο κλήμα του σημερινού post.

OMG

Καλά το Animation ζει και βασιλεύει.Ειναι τρελοί αυτοί οι δημιουργοί...

Ανασκόπηση

Σάββατο βράδυ, ο καιρός έχει χαλάσει για τα καλά,φθινώπορο βλέπετε.Δεν ξέρω αλλά ενώ πάντα μου άρεσε ο φθινωπορινός καιρός, γιατί είναι ευκαιρία για να κάτσεις μέσα και να ξεκουραστείς βλέποντας από το παράθυρό σου την βροχή να ξεπλένει τα πεζοδρόμια και τους δρόμους καθώς η φύση ξεσπα ,δε μπορώ να το απολαύσω όπως παλιά.Δεν ξέρω αλλά όλο το σκηνικό με κάνει να αναλογίζομαι το τι έχω κάνει έως τώρα, ποιος πραγματικά είμαι και πως πρέπει να οργανώσω την ζωή μου από εδώ και πέρα. Το μόνο που θεωρώ ως το πιο άμεσα επιβεβλημένο να γίνει είναι να ωριμάσω. Είχα την αίσθηση ότι ήμουν ώριμος ,θα μου πει κάποιος πόσο ώριμος μπορεί να είναι κάποιος στην ηλικία των 19???, αλλά αυτό που μας κάνει πραγματικά ώριμους είναι τα βιώματά μας και όλη μας η πορεία μέχρι το τέλος.Το τελευταίο καιρό έχω αρχίσει την αναθεώρηση της μέχρι τώρα πορείας μου. Πάντα πίστευα πως να παραμείνει κανείς στην παιδική του (έφηβη) ζωή τουλάχιστον ως προς την αγνότητα της σκέψης και της αθωότητας ήταν το ιδανικό για κάποιον.Ισως και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που διάλεξα να σπουδάσω φυσική, ώστε να συνεχίσω να είμαι σε επαφή με το παιδικό μου κομμάτι.Βέβαια αυτό τείνει να αλλάζει μέρα με τη μέρα, καθώς παρατηρώ πως αυτό εν μέρη είναι λάθος ή τουλάχιστον δεν συβαδίζει με την πραγματικότητα.Ο κόσμος είναι περισσότερο σκληρός από όσο νομίζει κανείς, και ο μόνος τρόπος για να σταθείς στα πόδια σου είναι να μεγαλώσεις, να σταματήσεις να σκέφτεσαι σαν παιδί και να σκληρήνεις μέσα σου αποκτώντας περισσότερη σταθερότητα και αποφασιστικότητα και πάνω από όλα να μην μασάς τα λόγια σου.Η ζωή δε συγχωρεί τα λάθη, και προπάντων δε γυρίζει πίσω. Τώρα κοιτάμε τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Λοιπόν "Φουλ επίθεση στην ζωή" , και δε θα αργήσει να έρθει η άνοιξη.

Το τέλος είναι η αρχή των πάντων...

Επιτέλους ήρθε το τέλος των βασάνων μας, ή μήπως τώρα είναι η αρχή τους?Η εξεταστική τέλειωσε αλλά άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της επάνω μου. Τα πράγματα δυστυχώς ήρθαν ακριβώς αντίθετα από ότι τα είχα υπολογίσει..Το αίσθημα που έχω μέσα μου αυτή την στιγμή για να είμαι ειλικρινής είναι μια απερίγραπτη πικρία.Πικρία για την αποτυχία μου, πικρία για τις μηδαμινές ευκαιρίες που μας δόθηκαν, πικρία για τις ελάχιστες ευκαιρίες που είχαμε και τις χάσαμε, πικρία για μερικούς καθηγητές οι οποίοι το μόνο που κοιτάνε είναι πως θα σε κόψουν, πικρία γιατί έφτασα στα όριά μου και αισθάνομαι σαν να έχασα μερικά χρόνια της ζωής μου μέσα σε λίγες μέρες, πικρία γιατί πίκρανα τους δικούς μου και δεν επαλήθευσα τις προσδοκίες τους. ΠΙΚΡΙΑ ,μόνο αυτό μου έμεινε από αυτή την εξεταστική..Σαν άγγελοι που χάσαμε τα φτερά μας , μόνο που το ένα το θυσιάσαμε εμείς και το άλλο μας το έκοψαν απότομα όπως και πολλά από τα όνειρα που είχαμε. Ακόμη ο δρόμος είναι μακρύς βέβαια αλλά συνοδηγός μας θα είναι η αγωνία για το μέλλον. Αλλά έχω μάθει να βλέπω τα πράγματα από την θετική τους πλευρά και πάντα να την ακολουθώ αλήθεια είναι πως η εξεταστική αυτή μου φανέρωσε τις πραγματικές μου αδυναμίες και πράγματα που μέχρι σήμερα αγνοούσα. Ακόμη με ενίσχυσε με πείσμα και αποφασιστικότητα, για να προχωρήσω από εδώ και πέρα. Το μέλλον μου ,μου ανήκει και δεν πρόκειται να το χαρίσω σε κανένα και ειδικά σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για εμένα και για τα όνειρά μου.