Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν: «σώπα!». Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!» Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!» Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα!». Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!» Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα». Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε: «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!» Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!». «Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω, «σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. «Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί, μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «Σώπα!». Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»! Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν' την να σωπάσει. Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς» Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς! Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς. Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Αζίζ Νεσίν
και κάτι ακόμη το ίδιο σημαντικό:
Οταν οι Ναζί ήρθαν για τους κομμουνιστές,παρέμεινα σιωπηλός.Δεν ήμουν κομμουνιστής.Οταν συνέλαβαν τους σοσιαλδημοκράτες,παρέμεινα σιωπηλός.Δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.Οταν ήρθαν για τους συνδικαλιστές,δεν διαμαρτυρήθηκα.Δεν ήμουν συνδικαλιστής.Οταν ήρθαν για μένα,δεν υπήρχε κανείς για να μιλήσει
Τώρα ο δικός μου απολογισμός και oι δικες μου σκέψεις:Αλήθεια, αναρωτώμαι, γιατί όλοι μας μένουμε σιωπηλοί παρατηρητές σε όλα όσα γίνονται και μας αλλάζουν τη ζωή. Καθόμαστε απλοί παρατηρητές σε όλες τις αδικίες που γίνονται σε βάροςμας αλλά και σε βάρος των άλλων. Προχθές στην Ναβαρίνου ένα αμάξι χτύπησε ένα παππού και τον έριξε κάτω. Κανένας όμως δεν έτρεξε να τον σηκώσει και να δεί αν είναι καλά, ένας πήγε μόνο αλλά δε μπορούσε να τον σηκώσει και φώναζε για να τον βοηθήσουν , όμως όλοι 'έβλεπαν και δεν έκαναν τίποτα , ακόμη και ο κολλητός μου μου είπε άστο και πάμε, αλλά δεν άντεξα να μείνω απλός παρατηρητής στην ανάγκη του άλλου και έτρεξα να βοηθήσω. Δεν θα ήθελα αν κάποτε βρεθώ στην ίδια θέση να μη μου απλώσει κανείς το χέρι, να μείνω για πάντα στο χώμα αβοήθητος ενώ γύρω μου υπάρχει τόσος κόσμος ο οποίος ξέρω ότι μέσα του θέλει να με βοηθήσει αλλά δε μπορεί γιατί έμαθε απλά να παρατηρεί. Όλα ξεκινούν από μια απλή κίνηση , ένα άπλωμα του χεριού στον συνάνθρωπο. Κι αν στο κάτω κάτω δεν νοιάζεστε για τον άλλον κάντε το για τον εαυτό σας, γιατί κάποτε και εσείς θα βρεθείτε στην ίδια θέση.
και κάτι που έγραψα επηρεασμένος από παρόμοιες καταστάσεις:
παλεύω να σταθώ στην άβυσσο αλλά
κανείς δε μου απλώνει το χέρι να
κρατηθώ. Μόνος μου παλεύω , μόνος μου
προσπαθώ να αναπνεύσω αλλά όλοι μου χώνουν πιο βαθιά το κεφάλι μέσα στο
νερό. Δεν έχω στήριγμα, ένα χέρι να
πιάσω να σηκωθώ από κάτω που έχω πέσει. Στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα χάος και σε αυτό προσπαθώ να βάλω μια σειρά. Κάθε μέρα και στιγμή προκύπτει και από κάτι
καινούριο. Κάποτε ήμουν αισιόδοξος και προσπαθούσα να κάνω τους πάντες να
χαμογελούν. Πλέον δεν έχω τη δύναμη να κάνω τον εαυτό μου να χαμογελάσει, η θλίψη με κυριεύει και η αγωνία
κατακλύζει την καρδιά μου. Δεν ξέρω
αλλά νιώθω πως
σέ όλα είμαι μόνος μου. Δεν αντέχω άλλο, έχω χάσει τη χαρά και την αισιοδοξία
μου. Μου τα πήραν μακριά, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να
δραπετευσω από τα δεσμά
που με κρατάνε.
Βλέπω ανθρώπους να περνάνε βιαστικοί
από μπροστά μου. Ούτε
ένα βλέμα , ούτε ένα χαμόγελο,
μια κίνηση του χεριού. Άγνωστος σε μια πόλη αγνώστων.
Φιγούρες άγνωστες τραχιές και φίνες.
Άνδρες γυναίκες και παιδιά, όλοι άγνωστοι ,μα όλοι
είμαστε το ίδιο. Δεν ξέρω, μα νοιώθω ότι μας συνδέει όλους κάτι βαθύ, κάτι το οποίο δε μπορώ να
εξηγήσω. Ένα νόημα στη ζωή μας θα υπάρχει , δε μπορεί!
Δεν ήρθα, δεν ήρθες , δεν ήρθαμε για να είμαστε άγνωστοι. Η ζωή μας κυλά,
νιώσε τον αέρα , πιάσε το χέρι μου και πάμε. Πάμε αλλού όπου δε θα είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Δες το νερό που κυλά, τον αέρα που φυσά και ανέπνευσε.
Επιτέλους είμαστε ελεύθεροι.
Κωνσταντίνος Χ. Σ. ή Captain Nemo ( kxs14 )
