το μόνο που ακούγεται έξω είναι η σιωπή.. Όλοι κοιμούνται, το μόνο που ακουγεται έιναι ένα απόλυτο τίποτα.
Μόνο όταν υπάρξει πραγματική σιωπή μπορεί κάποιος να ακούσει πραγματικά τον ίδιο του τον εαυτό.
Να ακούσει κάθε χτύπο της δικής του καρδιάς και κάθε σταγόνα αίματος να κοιλάει σε όλο του το σώμα. πολλές φορες οι θόρυβοι και οι ήχοι των άλλων γεμίζουν τα αυτιά μας και δεν μπορουμε να διακρίνουμε την δική μας ύπαρξη.. Μια νύχτα σιωπής είναι και η σημερινή, μόνο που σήμερα δεν έιναι όπως όλες τις άλλες..
Κάθε βράδυ πριν παραδοθούμε στον μακάριο ή και όχι ύπνο μας κανουμε όλοι τον απολογισμό μας , και ανάλογα με το πόσα έχουμε να μετρήσουμε αμαρτήματα της ημέρας κάνουμε μακρύ τον απολογισμό αυτον.. κάθε βράδυ μέσα σε μια βουή από άγχος και μια μανία να προλάβουμε, τους άλλους, εμάς , τις υποχρεώσεις που μας κυνηγάνε.. Σήμερα όμως όλος παραδόξως δεν έιναι μια νύχτα απολογισμού όπως όλεςς οι άλλες, δεν έιναι μια νύχτα αναπόλησης ενός ένδοξου παρελθόντος, ούτε μια νύχτα με σχέδια για το μέλλον.. Είναι μια νύχτα παραδομένη στο παρόν, στην στιγμή, μια νύχτα όπως θα έπρεπε να έιναι κάθε νύχτα...
Πολλές φορές ξεκινάω να πω κάτι και πάντα ο λόγος μου σαν ένα ποτάμι με παρασύρει και οι σκέψεις με μορφή χιονοστιβάδας πνίγουν το καθαρό του χρώμα...Πολλές φορες έμεινα να κοιτάω στο παρελθον, σε κάποια χρόνια που τα πράγματα έμοιαζαν ιδανικά και έιχαν μια συνέχεια , μια δομή και όχι απλό πέρασμα μιας ύπαρξης....
Αυτή ησιωπή με κάνει να κοιτάξω βαθιά στον ευατό μου και να σω αυτό που κρύβω κάθε μέρα της ύπαρξής μου, φόβο ελπίδα, χαρά ,λύπη μελαγχολία , απογοήτευση, προδοσία, λάθη, σωστά και πάθη... Αλλά είναι η μόνη φορά που μπορώ να δω καθαρά τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι χωρίς να παραδοθώ στο συνάισθημα... Τι ειρωνία, ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος να θεωρεί τον εαυτό του ελέυθερο από συναίσθημα έστω και για μια στιγμή και να κοιτάει ως απλος παρατηρητής το έιδωλο του ίδιου του του εαυτού.........
Το μόνο που διαταράσει αυτή την ηρρεμία έιναι ο ήχος των πλήκτρων, ένα αδέξιος ήχος βάρβαρος αλλά και συνάμα υπνωτικός....Δεν έιμαι ειδικός στο να γράφω, ειδικά χρησιμοιόντας το μυαλό μου, γιατί πάντα οι σκέψεις μου με πνίγουν και μοιάζουν με μπερδεμένο κουβάρι, μιας και όλες οι εναλλακτικές εκδοχές ενός θέματος ξετυλίγονται τατόχρονα δημιουργώντας κόμπους και ασάφια, διαταράσωντας την λεπτή ισορροπία του λόγου.. Γι αυτό και όποτε γράφω παρασύρομαι από το συναίσθημα , και αυτο που προκύπτει έιναι ποίηση..
Αν καποιος με ρωτουσε γιατί γράφω αυτό το κείμενο, δεν μου αρέσει ο όρος ανάρτηση μιας και δεν έχω σηκώσει κάτι ψηλα για να ξεχωρήσει και να το δουν όλοι οι άλλοι, θα απαντούσα δεν ξέρω , αλλά αυτό θα ήταν ψέμα... Ο λόγος που το γράφω έιναι αποκλειστικά και μόνο για μένα, για να το διαβάσω εγώ,.. καποιοι θα προσπερασουν , αλλοι ίσως να σταθούν στα λεγόμενα μου και ίσως να θυσιάσουν τον λιγοστό τους χρόνο για να διαβάσουν τι ξετυλγεται μέσα από το μυαλό μου αυτή την στιγμή.. Και είναι ευπρόσδεκτοι να το κάνουν,,, Αλλά αυτό το κείμενο ξεκίνησε με την ιδέα στο μυαλό μου όπως και η παρούσα σελιδα, ότι έιναι κάτι που κάνω για μένα πιστεύοντας ότι κανεις δεν θα δει ποτέ τι γράφω,,, έιναι ένα φανερό ημερολόγιο του οποίου ο ιδιοκτήτης εθελοτυφλέι προσπαθώντας να δει τα πραγματα μέσα από την δική του γωνία...
όπως και να έχει, σήμερα έιναι μια νύχτα πολύ διαφορετική από τις άλλες, είναι μια νυχτα εσωτερικής σιωπής, μια νύχτα αφιερωμένη στο τίποτα και στην γαλήνη της ηρεμίας..... Το μόνο που διαταράσει αυτη την γαλήνη έιναι αυτό το κέιμενο που μιλάει για αυτήν...ειρωνικό μα και τόσο πραγματικό... πολλές φορές αυτό που θελουμε να κανουμε ως καλο καταλλήγει να γίνεται μια διαταραχή η οποία μπορεί να φέρει ενόχληση άσχετα αν ο σκοπός μας έιναι αγαθός εξαρχής... Αλλά ποτέ δεν μέτρησε η αρχή, το τέλος έιναι αυτο που κάνει τα συμπεράσματα να βγαίνουν στην επιφάνεια του μυαλού μας, ειδικά αν στηρίζονται στην διακριτική σκέψη άλλων ατόμων και δεν έιναι δικά μας...
μπερδεμένο κέιμενο; ίσως και όχι, έιναι ένα κέιμενο το οποίο μπορώ να καταλάβω και αυτό μου αρκέι...
καληνύχτα
