Έξω βρέχει, ο αέρας φυσά και ο θόρυβος με ενοχλεί... Ο καιρός μοιάζει σαν μια αντανάκλαση του εγώ μου, όσο περνάει η ώρα τόσο και πιο πολύ με ενοχλεί... και όσο περνάει η ώρα άλλο τόσο και εγώ περιμένω, περιμένω ποιος ξέρει τι... Κάτι να ερθει, κάτι να φύγει;
Ερωτήματα τόσο ανούσια όσο και οι απαντήσεις τους...
Ο αέρας φυσά και όσο πιο πολύ φυσά τόσο νοιώθω την ανάγκη να βγω έξω και να περπατήσω μέσα στο κρύο, ένα κρύο που μοιάζει με το κρύο που κουβαλάω μέσα μου... Καποια πράγματα απλά περνάνε και κάποια παραμένουν για πάντα εκεί..
Έτσι και γω μένω σταθερός εκεί να βλέπω τα πάντα γύρω μου να περνάνε και να με προσπερνάνε...Για παρηγοριά στο νού μου φέρνω κομμάτια από το παρελόν μου, έναπαρελθόν τόσο πολύπλοκο και τόσο αρχαίο πια, που απλά το μόνο που κάνει έιναι ναμε στοιχειωνει όλο και πιο πολύ.
Οι μέρες περνάνε, περνάει και ο πόνος μέσα από παράταιρα ναρκωτικά της ψυχης και του μυαλού που απλά με κρατάνε απασχολημένο σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν που φανταζόμουν κάποτε... Κάποτε, μια σκιά των ονέιρων να ξεθωριάζει και να χάνεται μέσα σε σύννεφα.. Ποτέ δεν μου αρεσαν οι σκιές και όσο δεν μου άρεσαν τόσο πιο πολύ με σκιά έμοιαζα και μέσα στις σκιές χανόμουν. Τι παράξενη που είναι η ζωή, αν και πιο παράξενοι είμαστε εμέις..
Σήμερα λέω να κάνω μια αλλαγή , κουράστηκα πια από όλο αυτό, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω...
