Πάιξατε και με τα παιχνίδια σας μας ταπεινώσατε, μας κάνατε να χάσουμε τον ύπνο μας, το χαμόγελό μας και την ελπίδα μας. Λύσεις εμφάνίστηκαν και εσείς τις κλωτσίσατε γιατί έχετε σχέδιο, είναι πια προφανές μιας και δεν μπάινετε καν στον κόπο να το κρύψετε.
Αλλά ώς εδώ είναι τα αστεία σας αποβράσματα αυτής της κοινωνίας που ριμάξατε, γιατί όταν πια δεν έχεις να χάσεις τίποτα παραπάνω παραμόνο την ζωή σου η οποοία πλέον δεν σου ανήκει μιας και μας δώσατε ενέχειρο τότε αλίμονό σας.
Ξεχνάτε πως η υπομονή έχει και αυτή τα όριά της και πως εξαντλείται όσο αστήρευτη κι αν είναι.
Ριμάξατε τον τόπο και τους πολίτες τους , αλλά όλα αυτά θα τα βρείτε μπροστά σας κι από τους ανθρώπους στους οποίους κάνατε κακό αλλά και από τον ίδιο τον θεό..
Για αυτό βρείτε τρύπα να κρυφτείτε σιγά σιγά...
Kαι για τους υπόλοιπους παραθέτω τον πιο επίκαιρό μύθο που έχει ειπωθεί ποτέ από τους προγώνους μας πριν από 2700 χρόνια και είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα τόσα χρόνια, για αυτό ανοίξτε τα στραβά σας και δείτε τι γίνεται γύρω σας..
Η αμαρτία του γαϊδάρου
Μια μέρα, το λιοντάρι, σαν βασιλιάς που ήταν, αποφάσισε να καλέσει σε συμβούλιο όλα τα ζώα για να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν ώστε να γλυτώσουν.
- Ακούστε, τους είπε, κάποιο απ΄ όλα τα ζώα έχει κάνει μια μεγάλη αμαρτία και γι΄ αυτό οι θεοί αποφάσισαν να μας τιμωρήσουν και μας έριξαν αυτή τη μεγάλη αρρώστια. Θα πούμε, λοιπόν, όλοι τα κρίματά μας εδώ και το ζώο που έκανε τη μεγαλύτερη αμαρτία θα το σκοτώσουμε, για να ευχαριστήσουμε τους θεούς και να σταματήσει να μας θερίζει αυτή η κακιά αρρώστια. Συμφωνείτε;
Όλα τα ζώα συμφώνησαν.
- Λοιπόν, αρχίζω πρώτος εγώ, είπε το λιοντάρι. Έχω φάει πολλά αθώα αρνάκια, όμως, σας ορκίζομαι, δεν έφαγα κανέναν τσοπάνο στη ζωή μου.
- Μα!... τι λέτε μεγαλειότατε! Του είπε ένας λύκος. Αυτή δεν είναι αμαρτία! Δεν έπρεπε ούτε να το πείτε ότι φάγατε μερικά αρνάκια. Τα αρνάκια έχουν γεννηθεί για να τα τρώμε…
- Ναι, ναι! συμφώνησαν τα άλλα ζώα δεν είσαι αμαρτωλός βασιλιά μας!
- Θα σας πω εγώ τα κρίματά μου, πήρε το λόγο η αλεπού. Έχω μπει σε πολλά κοτέτσια κι έχω φάει πολλά κοτόπουλα. Λέτε να είναι μεγάλη αμαρτία αυτή;
- Για στάσου κυρα-Μαριώ, της είπε το λιοντάρι. Αν δε φας εσύ τα κοτόπουλα ποιος θα τα φάει, εγώ; Τα κοτόπουλα γεννήθηκαν για να τα τρώνε οι αλεπούδες…Δε βρίσκω να έκανες καμια αμαρτία. Δεν ξέρω τι γνώμη έχουν οι άλλοι…
- Συμφωνούμε! Βιάστηκε να πει ο λύκος. Αλλοίμονο τώρα αν κατηγορήσουμε την αλεπού για μερικά κοτοπουλάκια.
Έτσι, όταν ήρθε η σειρά του λύκου να πει τα κρίματά του, όλα τα ζώα τον συγχώρεσαν. Το ίδιο έγινε και με την αρκούδα, με την τίγρη, με το τσακάλι και τα άλλα ζώα…
Και να που ήρθε η σειρά του γαϊδάρου να πει τα κρίματά του.
- Εγώ… χμ, έκανα ένα αμάρτημα μια μέρα, τους είπε. Έφαγα μια τούφα χορτάρι από το χωράφι του γείτονα…Αυτό είναι το κρίμα μου και σας το λέω.
- Πω…πω! Έκανε ο λύκος. Έκλεψες μια τούφα από το χορτάρι του γείτονα;
- Μα…αυτό είναι μεγάλη αμαρτία! φώναξε το λιοντάρι. Η πιο μεγάλη αμαρτία που έχω ακούσει.
- Ναι, ναι! συμφώνησαν όλα τα ζώα.
Και όλα τα ζώα που είχαν κάνει τόσες και τόσες αμαρτίες, έπεσαν πάνω στον αθώο γαϊδαράκο και τον έφαγαν.
