Για σκέψου

Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

Πριν από 3 χρόνια προσπάθησα να γράψω  ένα διήγημα, και όπως πάντα έκλεισα τα μάτια, "συγχρονίστηκα" και μετά από λίγη ώρα βγήκε μια ιστορία η οποία τότε δεν σήμαινε και πολλά.
Μετά από 3 χρόνια ένας δικός μου άνθρωπος το είδε και με παρότρυνε με τα λεγόμενά του να το δημοσιεύσω.. Διαβάστε το και πείτε μου..

Περιμένοντας το τέλος να 'ρθεί...

  Όλα ξεκίνησαν τότε που όλοι μιλούσαν για την πιθανή μεγάλη καταστροφή που θα έρθει και την αναμενόμενη συντέλεια του κόσμου που θα έρθει σύμφωνα με κάτι ξεχασμένες στον χρόνο προφητείες. Στον αντίποδα όλων αυτών μια μικρή ομάδα που δεν το πίστευε και τους χλεύαζε καθώς τα θεωρούσαν όλα αυτά  απλές ιστορίες για να τρομάζουν τα παιδιά, κι ανάμεσα σ'αυτούς κι εγώ, αν και από μικρός είχα την αίσθηση ότι θα ζήσω το τέλος..

  Όλα άρχισαν ένα πρωινό του Δεκέμβρη, που αν και χειμώνας η μέρα ήταν υπερβολικά ζεστή για τα χρονικά δεδομένα. Μόλις είχα ξυπνήσει με έναν φοβερό πονοκέφαλο και ετοίμαζα τον καφέ μου, ώσπου ξαφνικά μια λάμψη γέμισε τον χώρο και έκανε τα μάτια μου να χαθούν σε ένα λευκό και έντονο φως. Αν δεν είχα ζήσει στην κόλαση, θα ορκιζόμουν πως εκείνο το φως βγήκε από τον παράδεισο. Ήταν η αναμενόμενη από όλους εμάς τους επιστήμονες της εποχής ηλιακή έκρηξη που συμβαίνει κάθε 11 χρόνια σύμφωνα με τον ηλιακό κύκλο. Αν και συνηθισμένο φαινόμενο, μιας επαναλαμβανόταν σε μικρή κλίμακα κάθε έντεκα χρόνια εκείνη την μέρα ήταν αλλιώς.

  Όλες οι επικοινωνίες κατέρρευσαν και οτιδήποτε ηλεκτρονικό ξαφνικά έπαψε να ανταποκρίνεται λες και είχε πέσει πάνω στην γη μια βόμβα ηλεκτρομαγνητικών παλμών, όπως αυτές που συνήθιζαν να χρησιμοποιεί κάποτε το πρώην κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά αυτό ήταν η πιο ανώδυνη επίπτωση που θα μπορούσε να μας συμβεί. Η ενέργεια των φωτονίων που προσέκρουσε στην γη προκάλεσε μεταβολές στο γενετικό υλικό αρκετών ανθρώπων και του προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση.

  Αυτό που τόσα χρόνια θεωρούσαμε ως επιστημονική φαντασία έγινε ξαφνικά μαζικό φαινόμενο. Αλλά ενώ στην αρχή κάποιοι το θεώρησαν ως δώρο, αργότερα αυτό μετατράπηκε σε κατάρα, όχι προς τους ίδιους βέβαια αλλά προς την ανθρωπότητα και το σύνολο της γης. Οι ως τότε ισορροπίες που είχαν επιβληθεί από το οικονομικό σύστημα έπαψαν να υφίστανται μιας και όσοι άνηκαν στην πλευρά των αδύναμων τώρα είχαν κάτι για να τους κάνει να περάσουν στην απέναντι πλευρά κι αντίστροφα. Το θέμα όμως ήταν ότι δεν υπήρχαν μόνο άτομα με υπερδυνάμεις και χαρίσματα, αλλά και άτομα τα οποία δεν είχαν υποστεί καμία εμφανή μεταβολή μετά την έκρηξη, ανάμεσά τους κι εγώ. Θα αναρωτιέστε πως είναι αυτό δυνατόν, κι όμως οι πιθανότητες ακόμη και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις συνεχίζουν την επίδρασή τους πάνω μας χωρίς καμία διάκριση.

  Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και μέσα σε αυτά τα χρόνια όλα άλλαξαν. Τα κράτη όπως τα ξέραμε κάποτε δεν υφίστανται πια, μιας και δεν ήταν αναγκαία. Ακόμη ο κόσμος τα 5 πρώτα χρόνια γνώρισε έναν παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στους νέους ισχυρούς και στους απόκληρους όπως μας αποκαλούσαν εμάς που δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, τον οποίο και χάσαμε φυσικά μιας και οι δυνάμεις μας δεν συγκρινόταν ούτε στο ελάχιστο. Η συντριβή ήταν οριστική και πλέον βρεθήκαμε να υπηρετούμε τους καινούριους μας άρχοντες ως κατώτερα όντα που ήμασταν όπως στην αρχαιότητα οι σκλάβοι, χωρίς διακαιώματα και χωρίς δυνατότητα αλλαγής της παρούσας κατάστασης.

  Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Από την στιγμή εκείνη που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για το ανθρώπινο γένος. Η επιρροή της ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό ήταν καταστροφική, μιας και μπορεί να προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κάποιους αλλά άλλαξε και τον τρόπο γήρανσης των ανθρώπινων κυττάρων. Ο ρυθμός γήρανσης είναι τρομακτικός, μετά από 20 χρόνια το 98% του ανθρώπινου πληθυσμού είναι σε μια κατάσταση σωματική άνω των 70 χρονών και σαν να μην έφτανε αυτό το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί, είτε έχει δυνάμεις είτε όχι. Αυτό ήταν το υπέρτατο τίμημα μιας πρόσκαιρης Νιρβάνας.

  Όλο αυτό γνωστοποιήθηκε πριν από 3 χρόνια και από τότε η γη έχει γίνει μια ζωντανή κόλαση στην οποία βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχουν πια κανόνες, το μόνο που επικρατεί είναι μια απόλυτη αναρχία και το μόνο που βλέπεις είναι το χάος να κάνει παρέλαση μπροστά σου.

 Ίσως τελικά η προφητεία να ήταν σωστή, αν και η γη  πάντα βρίσκει τον τρόπο να ανανεώνει την ζωή πάνω σε αυτήν. Η ώρα μας πέρασε και ποιος ξέρει ποιο είδος να μας διαδεχθεί τώρα πια.  Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα συνεχίσει η εξελικτική διαδικασία πάνω στην γη. Όταν ένα είδος δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα στην εξελικτική κλίμακα απλά παραχωρεί την θέση του σε νέες μορφές ζωή. Μετά τους δεινόσαυρους εμείς και μετά από εμάς ποιος ξέρει τι...

Εμείς απλά περιμένουμε το τέλος να 'ρθεί...

Κώστας Σάλιακας

2009

Mr.Freeman & λοιπές σκέψεις

Λοιπόν είχα και παλαιότερα προσπαθήσει να δείξω κάποια πράγματα, αλλά πλέον με όλα αυτά που βλέπω και ζω ήρθε η ώρα να δώσουμε λίγο τούρμπο και να δείξουμε κάποια πράγματα που σίγουρα όσοι διαθέτετε έστω και λίγο μυαλό θα τα έχετε σκεφτεί αλλά ποτέ μέχερι τώρα δεν τα αναλύσατε , αλλά ακόμη και αν τα αναλύσατε σίγουρα κάποια στιγμή ή κουραστήκατε και το αφήσατε και ακόμη σας τρώει..
Σας έχω μιλήσει για τον Mr.Freeman ένα επαναστατικό animation από την ρωσία , το οποίο με την βοήθεια του jholidi  ο οποίος πραγματικά κάνει τρομερή δουλειά με τις μεταφράσεις και τους υπότιτλους μπορεί επιτέλους να γίνει κατανοητό και σε εμάς.

Όσοι έχετε ανάγκη από λίγη επίθεση στην αυτογνωσία σας και στο εγώ σας πάρτε ένα δείγμα από τα πολλά που έρχονται.
Και μην φοβάστε να αφήσετε ένα σχόλιο, απλά κάντε το , ας αναπτύξουμε τον διάλογο, γιατί μετά από την αυτογνωσία πρέπει να μπορείς να εκφραστείς για να αποδώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.

Ακούραστοι Πολιτικοί

The Arrivals

Καταιγίδα

Εάν ποτέ δεν έχετε δει την καταιγίδα μας δεν πρόκειται ποτέ να μας καταλάβετε. Οι δυνατότητες των παράφορων ψυχών μας στην πτώση στο βάθος της αβύσσου, όπου όλοι οι νόμοι του σύμπαντος χάνουν την αρχική τους σημασία. Και απότομη ανύψωση στα πέρα απ'τα σύνορα ύψη, όπου από τις ρουμπινιένιες ουρές των φλεγόμενων κομητών, κάποιος αδιανόητα μεγάλος υφαίνει τον ιστό της πραγματικότητας.
Στην αρχή σε ζεσταίνει απαλός, όπως το φιλί ενός μικρού παιδιού, ήλιος. Μετά το φως του ήλιου αρχίζουν να καλύπτουν τρύπια λευκά σύννεφα. Μετά γίνονται πιο πολλά, μαζεύονται σε παρέες. Μέχρι που η τελευταία δυνατή πνοή αέρα θα τους δώσει μορφή...τεραστίων μαύρων συστοιχιών. Και αυτά, σαν να τραβάνε έξω από τον ορίζοντα μέσα από τις σκισμένες άκρες μεταλλικού χρώματος το μέτωπο της καταιγίδας. Σύντομα το αστραφτερό μέταλλο, καλύπτεται από τις λοξές κουρτίνες της ισχυρής βροχής.
Με το πλησίασμα η καταιγίδα αρχίζει να απορροφά μέσα της τους ήχους. Πρώτα εξαφανίζονται οι ήχοι της ανθρώπινης παρουσίας, θόρυβος των κινητήρων των αυτοκινήτων στον δρόμο, το βουητό των αόρατων αεροπλάνων, που σκίζουν τα σύννεφα στον δρόμο προς αεροδρόμια. Ακλουθώντας, σιωπά το δάσος...παγώνει η πεδιάδα.
Πάνω από το κεφάλι βράζει σιωπηλά απόκοσμος σταχτί-κίτρινος στροβιλισμός, σταδιακά σχηματίζοντας σπιράλ γύρω από ακόμα αόρατο κέντρο.

Θα ακουστεί η τρομαγμένη φωνή ενός πουλιού. Θα διαπεράσει το τρίξιμο του σκουριασμένου ανεμοδείκτη, λες και ανοίγει την πόρτα για σπάνιες...αλλά τεράστιες σταγόνες της ζεστής βροχής. Και η βροχή, θα φέρει μαζί της την μυρωδιά της φρέσκο ραγισμένης πέτρας. Και μετά θα έρθει αφόρητα μεγάλη παύση. Η αίσθηση του χρόνου εμφανίζεται μόνο όταν περιμένεις κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό. Που έχει την δυνατότητα να αλλάξει όλη την ζωή μια για πάντα. Και αυτή τη στιγμή αυτό το σημαντικό, που προέκυψε στιγμιαία, στο κέντρο που βασιλεύει το χάος εκεί ψηλά, στρογγυλεμένο άνοιγμα, απ'όπου φαίνεται το μαύρο απύθμενο διάστημα...και απείρως μακρινά, παλλόμενα με διάφορα χρώματα αστέρια. Το μοναδικό πράγμα που πραγματικά θέλεις αυτή τη στιγμή είναι να σκίσεις το στήθος σου με τα ίδια σου τα χέρια, να τραβήξεις έξω την καρδιά που αγωνιά ακόμα, και με άγρια εκστατική φωνή να τη προβάλεις μπροστά...στον πρώτο κρότο της αστραπής. Δεν σκέφτεσαι τον θάνατο. Αγνοείς τον φόβο και τις αμφιβολίες. Αγωνιάς να γίνεις μέρος του μεγαλείου γύρω σου.... Να γίνεις μέρος αυτής της απερίγραπτης δύναμης που δημιουργεί και καταστρέφει κόσμους. Δύναμη που θολώνει τα όρια μεταξύ του προφανούς και φανταστικού. Δύναμη, η οποία εκδηλώνεται με γλυκιά γεύση της σημύδας και στην γυαλάδα του ζαφειριού, φτιαγμένο από την σταγόνα πυκνού φλεβικού αίματος, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κατά την πτώση της στα δροσερά μαρμάρινα σκαλοπάτια του ναού. Δύναμη που συνδυάζει την ευθύνη της προσωπικής επιλογής με παρορμητική βιασύνη ενός οργισμένου όχλου. Να γίνεις αυτή η δύναμη, θυσιάζοντας την μοναδικότητά σου, ρίχνοντάς την στην φωτιά της παραφροσύνης. Όλα τ'άλλα δεν έχουν σημασία. Τελείως ασήμαντα. Τόσο προσβλητικά λογικά για την αληθινή κατανόηση του εαυτού μας. Όχι.... Αν ποτέ δεν έχετε δει την καταιγίδα μας, τότε ποτέ δεν θα κοιτάξετε στις ψυχές μας. Αφού το θέλετε τόσο πολύ...Αλλά σκεφτείτε... Αν είστε πραγματικά έτοιμοι γι'αυτό.

Το κείμενο έχει γράψει ο Ιβάν Οχλομπίστιν. Στο βίντεο συμμετέχει ο Βαντίμ Ντεμτσιόγκ (Vadim Demchiog), ο άνθρωπος που έχει δώσει την φωνή του σε αρκετές εμφανίσεις του Mr. Freeman.

http://www.jhweb.gr/index.php?option=com_k2&view=item&layout=item&id=130

Για όλα αυτά που είμαστε και όλα αυτά που θα κάνουμε

Πολλές φορές οι απαντήσεις  έρχονται πιο γρήγορα από τις ερωτήσεις.. Πριν από λίγο κατάλαβα τελικά γιατί θέλω και διαλέγω το μονοπάτι που διαλέγω.. Σήμερα γιορταζε ο μικρός μου αδερφός και εκεί που δεν το περίμενε κανέις η αυλή μας γέμισε στο άκυρο από άτομα που έτυχε να γνωρίσω πριν από λίγο καιρό και έτυχε να καταλάβουμε ό ένας τον άλλο και μιλάω όχι για άτομα τηςηλικίας μου αλλά για άτομα 50+ χρονών που το καθένα έχει την δική του ιστορία να πεί..
  Κι εκεί που λέγαμε ότι θα περάσει έτσι η μέρα βρεθήκαμε όλοι με ένα ποτήρι να τσουγκρίζουμε ξανά και ξανά και να τα λέμε λες και γνωριζόμασταν χρόνια πολλά και όλοι να είμαστε το ίδιο σε μια παρέα που κακά τα ψέματα είχα πολλά χρόνια να νοιώσω έτσι... Άσχετα αν έιμαι 24 και οι παρέες μου είναι άτομα που έχουν τα διπλάσια και χόνια από μένα , αλλά ανάμεσα σε άτομα που εχουν ζήσει πολλες ζωές σαν την δική μου νοιώθω άνετα και εκτός ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα μου δείχνουν ότι αυτά που  λέω στην παρέα και στην κουβέντα πάνω έιναι σωστά..

  Μπορεί όλα να είναι σκατά αλλά ότι κι αν γίνει σε αυτή την κολοχώρα , με λίγα ή με πολλά λεφτά, όσο μπορούμε να πιούμε όλοι παρέα ένα κρασί με τους ανθρώπους που εκτιμάμε και που υπολογίζουμε και μπορούμε να κάνυμε κεφάλι και να είμαστε καλά με εμάς τους  ίδιους πρώτα και μετά με όλους τους άλλους τότε ότι κι αν έρθει έιμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε...
   Για αυτό και διαλέγω να μείνω και να παλεψω εδώ, για όλα αυτά που καποιοι δεν πρόκειτε να νοιώσουν ποτέ, για όλες τις στιγμές που είναι πιο πολύτιμες και από όλο το χρυσάφι και πλούτο του κόσμου, για την ανθρώπινη επαφή με άτομα σαν κι εμάς, άτομα ντόμπρα, τίμια και σταράτα , που δεν έμαθαν να μασάνε τις κουβέντες τους και που σε κοιτάνε στα μάτια όταν σου μιλάνε, για όλα αυτά που κα΄ποιοι δεν έζησαν και ίσως να μην ζήσουν ποτέ, για όλα αυτά που μας κάνουν να διαφέρουμε, για όλα αυτά που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε και να παλεύουμε μέχρι το τέλός ενάντια σε κάθε δυσκολ'ια και εμπόδιο..
  Τσουγκρίστε ένα ποτήρι και χτυπίστε την γροθιά στο τραπέζι, αυτό είμαστε και αυτό θα μέινουμε στους αιώνες των αιώνων, πέρα από κάθε μπαγαποντιά , πέρα από κάθε πουστιά και κάθε ατιμία.. Κάποτε ο μακρυγιάννης είπε , ότι και να μας κάνετε όσο και να μας πολεμήσετε θα μένει και ολιά για να συνεχίζει αυτό που είμαστε , έτσι και όσοι και αν φθαρούν, όσοι και αν ξεπουληθούν , όσοι και αν σκύψουν το κεφάλι και γονατίσουν πάντα θα μένει η ολιά απο αυτούς που θα συνεχίσουν να παλέυουν και να αγωνίζονται , όσο πικρό και αν έιναι το μεροκάματο , όσο μεγάλος και αν έιναι ο κόπος, πάντα με το χαμόγελο θα πάμε μπροστά , και μέσα από τα έργα μας θα δείχνουμε το δρόμο..
  Κι ας μην ακουστεί εγωηστικό όλο αυτό μιας και δεν έιναι καθόλου, όσο βαστάνε τα χέρια μας και οι πλάτες μας θα σηκώνουμε και τους άλλους μαζί, γιατί όπως κατάλαβα μέχρι τώρα, αυτοί που δεν λύγησαν και δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους είναι αυτοί που κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και την φλόγα αναμένη , σε όλα..
  

The path i choose

   Ήρθε και ο πολυπόθητος δεκαπενταύγουστος πού όλοι κάθε χρόνο ποθούν τόσο πολύ. Το μυαλό μου ακόμη ταξιδεύει στις διακοπές από τις οποίες πριν από λίγες μέρες επέστρεψα, τις καλύτερες της ζωής μου και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα χαλάρωσης και ξεκούρασης προσπαθώ να επιστρέψω πίσω στην ρουτίνα μου η οποία δεν μπου έλειψε καθόλου μπορώ να ομολογίσω..
   Σε 15 μέρες θα ξεκινήσω ακόμη ένα ταξίδι προς την Θεσσαλονίκη με σκοπώ να δώσω άλλη μια μάχη με τα μεγαθήρια της σχολής μπας και τους πάρω το πτυχίο που τοσο πολύ κυνηγάω.. Πιο λίγο από μια χούφτα μαθήματα, αλλά δεν έιναι αυτό, ποτέ δεν ήταν μόνο αυτό... Είναι τα μαθήματα που πιο λίγο από ποτέ με ενδιέφεραν πραγματικά, και αυτό για διάφορους λόγους, τόσο προσωπικούς όσο και πανεπιστημιακούς.. Τα θέματα είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά το υπόλοιπο κομμάτι δεν , και όταν λέω δεν δεν...

  Πολλές φορές έχω αναφέρει για την σχολή μου, για το περιβάλλον, για τους καθηγητές, για τους συμφοιτητές και πολλά ακόμη..Και δεν έχει νόημα να το αναφέρω ξανά... Άλλη μια μάχη που πρέπει να πάω να δώσω και όσο απλό και αν ακούγετε δεν έιναι, γιατί κάθε ανέβασμά μου για εξεταστική συνοδευεται ότι πρεπει να βρω και να μαζεψω 400 ευρώ, και μιας και το επάγγελμά μου δεν έιναι και το πιο προσοδοφόρω εδώ, αυτό συνεπάγεται όπως και στην εξεταστική του Ιούνη ότι είμαστε στην γύρα για μεροκάματα, καθάρισμα αυλών από χόρτα , αμπέλια μιας και έρχετε και ο τρυγιτός, και ότι άλλο απαιτεί αυτά που μαθαίνω από μικρό παιδί..
  Μερικές φορές αισθάνομαι ότι  η ίδια μου η ζωή με προετοίμασε ίσως καλύτερα από τον καθενα για αυτά που βιώνω τα τελευταία χρόνια και για αυτά που θα αντιμετοπίσω. Από την άλλη όμως μιλώντας όταν βγαίνω στο καφενέιο με άτομα που έχουν τα τριπλά και τετραπλά μου χρόνια συν εμπειρίες μου λένε ότι κανω λάθος που μένω στον τόπο μου και ότι όλοι οι κόποι και οι θυσίες δεν αξίζουν μία, και για τις γνώσεις που έχω πρέπει να φύγω έξω.
  Αυτό το έξω το έχω βαρεθεί πια, δεν το μπορώ , όλοι το πιπιλάνε σαν καραμέλα , ότι φεύγοντας από τον τόπο σου θα είναι καλύτερα.. Αυτό που έμαθα εγώ είναι πως αν όλοι φύγουν , ποιος θα μέινει να μαζέψει τα ασυμάζευτα.. Δεν ξέρω αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την φυγή παντώς τύπου. πόσο μάλλον από το μέρος που μεγάλωσα και έζησα..
  Μιλάω πάντα για τον εαυτό μου, και έχω μάθει πριν πω την γνώμη μου να μπορώ να κατανοήσω όλες τις γνώμες και τις απόψεις αλλά αυτή η φυγή μέσα μου φαντάζει σαν την μεγαλύτερη ήττα για μένα, χειρότερη ακόμη και από ότι κακό μας αποκαλούν έξω, χειρότερο ακόμη και από τις καταστροφικές επιλογές που κάναμε σαν λαός ψηφίζοντας σκάρτους ανθρώπους γιατί για μένα αυτή είναι η ύστατη παράδοση.. Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας , μιλάς από την ασφάλεια του νησιού και του ότι έχεις τους δικούς σου, ναι αλλά σκεφτείτε ότι το νησί μου όσο και αν προοδεύσει θα είναι 100 χρόνια πίσω από τον κανονικό κόσμο και αυτό λόγω της νοοτροπίας που κοουβαλάμε..
 Ηη αρπαχτή και το ξεζούμισμα είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά μας.. Αν και τα λίγα καλά μας δεν αρκούν για εξισοροπήσουν τα κακα μας.. Αλλά όπως και να το κάνουμε ο χρόνος θα δείξει , και αν συνεχίσω να έχω ιντερνετ θα σας ενημερώσω  για την πορεία που θα τραβληξω και κατά πόσο είναι σωστή ή λάθος.

 

Iced Earth
The Path I Choose lyrics

During the last rays of the sacred moon
I walk the desolate terrain cold and all alone
The rider came to me a black tornado, a violent mass
The cloud of evil rose, now I'm marked for all time

Temptation befell me
Darkness is calling for me
This is the path that I choose
This is the path that I choose

Forced power besieged in me
Showing visions of what will be
Now obsessed with my fate
I must go forth and conquer

The chosen one to lead the pack
This boiling hate has risen
From the depths of my blackened heart
This madness is my destiny

Temptation befell me
Darkness is calling for me
This is the path that I choose
This is the path that I choose

Μην ρωτάτε τι και πως , απλά μ άρεσε σαν ιδέα :)

Nikola Tesla Believe

Επιτέλους βρήκα τα δείγματα που ήθελ α και έφτιαξα ένα πρόχειρο σχέδιο με το τι είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Πάρτε μια γεύση και πείτε μου αν αξίζει και θα έχει ενδιαφέρον να το συνεχίσω.

αν και χρειάζεται αρκετή δουλειά είμια διατεθιμένος να το τελειωσω το αφιέρωμα στον άνθρωπο που με την ζωή του και το έργο του έγινε η αιτία να ακολουθήσω το δρόμο του φυσικού.